Ciche wody Sarah Moss

Zabrałam się za tą historię na pewniaka, ponieważ poprzednia powieść tej autorki, Mur duchów, była świetna.

I co?

I to jest jedna z najgorzej przekazanych opowieści ever w mojej "karierze" czytelniczej.

Nie wiem, jak ja dobrnęłam do końca, ale napiszę teraz szczerze - nie zrozumiałam ani akapitu. 

Ta narracja dla mnie to była prawdziwa męka: kompletnie mnie nie połączyła ani z klimatem, ani z opowieściami ani nawet z treścią.

Wrzucam to jako ostrzeżenie, bo na pewno będzie ona miała swoich odbiorców, którzy będą wiedzieli, co czytają.

Ja nie wiedziałam.

Nie oceniam, bo nie wiem, o czym czytałam.

MOJA OCENA: -/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

Nominowana do Orwell Prize, nazywana najlepszą jak dotąd powieścią Sarah Moss, trzymająca w napięciu historia, która rozgrywa się w ciągu 24 godzin.

Szkocja. Lato. Od kilku dni pada bez przerwy. Pogoda jest dziwna, nawet jak na Szkocję, a zasnute chmurami niebo nie zwiastuje szybkiej zmiany. Dwanaście osób, które wraz z rodzinami spędzają wakacje na kempingu, jest coraz bardziej znudzonych i zirytowanych bezczynnością.
Kobieta, która biegnie, jakby przed kimś uciekała, rodzeństwo spacerujące po plaży, para emerytów wspominająca dawnych sąsiadów, nastolatek samotnie wiosłujący w swoim czerwonym kajaku. Dotychczas zajęci tylko sobą zaczynają zwracać uwagę na matkę i córkę, które wyróżniają się od pozostałych. Kim są i dlaczego z ich domku co noc dobiegają dźwięki zakłócające spokój pozostałym?

AUTOR