Małe Licho i tajemnica Niebożątka Marta Kisiel

Noż qurczę... Nie jestem zachwycona i zachłyśnięta tą częścią, tak jak to było w przypadku trzech poprzednich części...

Historia o bachorku. Tak to można nazwać. Duuużo dłużyzn narracyjnych, błyskotliwych, jak to ałtorka ma w zwyczaju, ale jednak dłużyzn, które bardziej rozpraszały, niż przykuwały uwagę mą. 
To w zasadzie historyjka raczej, ze śladowymi ilościami obecności i dialogów /JAKA SZKODA!/ moich ukochanych żyjątek serii Dożywocia.

Napisałabym nawet, że to opowieść dla dzieciaków, ale one chyba nie za bardzo połapałyby się w zawiłościach językowych i czytaniu między wierszami:)

Czekam na kolejną soczystą część, bo jak na razie, to Szaławiła i Licho rozsmakowały mnie tylko, bardziej jako podrozdziały czegoś monumentalnego i genialnego, jak to Pani Kisiel ma w zwyczaju zazwyczaj :)

PRZEPIĘKNE rysunki! Cudowna okładka!

MOJA OCENA: 6/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

W pewnym starym, niesamowitym domu na uboczu, za wysokim ogrodzeniem, mieszka chłopiec imieniem Bożek, zwany też Niebożątkiem, który nigdy nie jest sam. Bo oprócz starej skrzyni ze skarbami i najfajniejszej mamy pod słońcem ma też najprawdziwszego anioła stróża… a pod jego łóżkiem mieszka potwór, który ciągle podkrada mu kapcie.

Nadchodzi jednak dzień, kiedy Bożek musi wreszcie opuścić swój niezwykły dom i poznać lepiej świat po drugiej stronie ogrodzenia — świat bez szumu anielskich skrzydeł i uścisku potwornych macek. Tylko czy jest na to gotowy? I czy sam świat również jest gotowy na Bożka oraz wielką tajemnicę, jaką skrywa chłopiec?

Cykl Dożywocie (tom prawie 4)

Szaławiła Marta Kisiel

Przedpiekle.
Dla Czytelnika.
Dlaczego?
BO TAK MAŁO!
To istna tortura czytać se, wczytać siem, a tu... KONIEC!
SKANDAL! :)

Majstersztyk jeśli chodzi o teksty, jeśli chodzi o klimat, jeśli chodzi o czytanie między wierszami! Uwielbiam tego rodzaju humor, powyżej przeciętnej! 
W niczym nie ustępuje poprzednim częściom, podkręca apetyt na więcej!
Zakochałam się w Baszylu!

Czekamy!!!!
Polecam - REWELACJA!

MOJA OCENA: 10/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

Rankiem w dniu pogrzebu Oda Kręciszewska stanęła przed lustrem i ujrzała w nim wąsik swojej matki.

Wyciągnęła rękę do pstryczka, włączyła dodatkowe oświetlenie nad umywalką i mrużąc oczy, przyjrzała się uważniej. Zimny blask ledowych żaróweczek nie pozostawił jej żadnych złudzeń. Wąsik jak malowany. Co prawda w stadium zalążkowym, ot, zaledwie kilka ciemnych włosków nad każdym kącikiem ust, niby nic, jednakże – jak podpowiadała bezlitosna genetyka – było to nic z nieuchronnymi tendencjami do ekspansji.

Kiedy nadeszła pora, Oda z westchnieniem porzuciła lustro, wyciągnęła z szafy stary płaszcz ojca i pojechała na cmentarz, gdzie krewni i znajomi rodziny, w przeważającej mierze raczej dalsi niż bliżsi, ściągnęli już gromadnie niczym hatifnatowie złaknieni burzy. Po kaplicy rozchodził się bekliwy głos księdza, który co prawda nie znał świętej pamięci nieboszczki, lecz i tak miał całkiem sporo do powiedzenia na jej temat. Zgromadzeni z wprawą wstrzeliwali się w odpowiednie momenty i mamrotali okolicznościowe formułki, a przy okazji ze współczuciem i rewolucyjną czujnością lustrowali to urnę, to Odę. Urna ledwo wystawała ponad stertę wieńców, połyskiem czarnego marmuru i złotych rączek dając wszem wobec świadectwo, że nieboszczka została wyposażona w karnet na wieczność w wersji all inclusive. Oda zaś, jak na nieutuloną w żalu córkę przystało, siedziała w pierwszym rzędzie, cała w bezkształtnej czerni, obecna ciałem, choć nie myślami. A gdy prosto z cmentarza powędrowali do restauracji po przeciwnej stronie ulicy i na stół wjechał rosół z kołdunami oraz schabowe, hatifnatowie zgodnie orzekli, że rytuałom stało się zadość.

I co z tego, że rosół był zaledwie letni, kołduny rozgotowane, schabowe niewiele grubsze od przywiędłej sałaty, na której spoczywały, a Oda w rzeczywistości przez cały ten czas myślała tylko o przeklętym wąsiku nad swoją górną wargą.

Owszem, spodziewała się spadku, ale z pewnością nie takiego! Zupełnie jak gdyby duch jej matki, ujrzawszy kiczowatą urnę, którą przez dwie godziny wybierała wiecznie szarogęsząca się praciotka o guście sroki i niewiele większym móżdżku, postanowił ją opuścić w trybie natychmiastowym, wstąpić w jedyną córkę i z braku warunków do klasycznego rozdwojenia jaźni wykiełkować w postaci zaczątków wąsika. Tego samego wąsika, którego przez ostatnich trzydzieści lat matka konsekwentnie pozbywała się za pomocą pincety, kiedy nikt nie widział, a ojciec i Oda równie konsekwentnie udawali, że istotnie nie widzieli nic a nic. A teraz wrócił – niczym klątwa faraona.

Przez cały dzień, czy to przyjmując machinalnie kolejne kondolencje, czy to grzebiąc łyżką w stygnącym rosole, czy to wracając w końcu przez zaśnieżone miasto do pustego mieszkania rodziców, nie potrafiła myśleć o niczym innym. Aż naraz jej wzrok całkowitym przypadkiem padł na jedną ze sklepowych wystaw,

które właśnie mijała, i tam już utknął na dobre, sama Oda zaś stanęła jak wryta.

I coś w niej drgnęło.

Lecz nie był to ani wielki żal, ani nawet mały smutek, tylko coś zupełnie innego.

Tak. Czterdzieści dwa lata to zdecydowanie za wcześnie na pierwszy zarost (...)

***

Marta Kisiel, szlachetny rocznik 1982. Przebrzydła polonistka z romantycznym skrzywieniem, święcie przekonana, że Słowacki zachwyca, i nie mówcie, że nie zachwyca, skoro zachwyca (sprawdzić, czy nie Mickiewicz). Poprawiacz błędów cudzych, czyli redaktor, popełniacz własnych, czyli autor, jak również tłumacz z zaskoczenia. Cudaczne dziecko „Fahrenheita”, w którym debiutowała opowiadaniem Rozmowa dyskwalifikacyjna (53/2006). Kolejne dwa wcisnęła do antologii Kochali się, że strach (2007) i Nawiedziny (2009). Grasowała również na łamach SFFiH (Przeżycie Stanisława Kozika, 44/2009; W zamku tej nocy… 78/2012). W 2010 roku wydała Dożywocie, które w pewnych kręgach doczekało się statusu książki kultowej — głównie za sprawą chronicznej niedostępności. W 2014 roku Marta Kisiel powróciła z powieścią Nomen Omen, po czym doszła do wniosku, że to chyba jeszcze nie koniec…

Cykl: Dożywocie (tom 2.5)

ZGARNIJ EBOOKA Z 

Siła niższa Marta Kisiel

Kocham Dożywocie i wszystkich mieszkańców :) TXT bezbłędne - Marta Kisiel - nie do podrobienia :))) Płacz ze śmiechu prawie na każdej stronie! :)))

Jam jest ostoja. Jam jest ostoja - powtórzył zagubiony anioł stróż, bezradnie i cicho. - Jam jest. Jam, nie ono. Ono tylko sprząta. Dlaczego ono wszystko potrafi, a ja nie, skoro jam?... 

MOJA OCENA: 10/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

Rozdział 1

W przeciwieństwie do swej wyżej postawionej i pomysłowej kuzynki, która nawet z głupiego jabłka potrafiła wycisnąć wyprawę na tysiąc okrętów i jednego drewnianego konia, siła niższa dysponowała znacznie skromniejszym arsenałem. Nie miała głowy do skomplikowanej logistyki katastrof naturalnych, uparcie myliła geopolitykę z geoplastyką, a do odkryć natury dziejowej brakowało jej i szczęścia, i kompetencji. Za to po mistrzowsku łamała obcasy, tłukła filiżanki z kompletu, pryskała keczupem na śnieżnobiałe koszule, puszczała oczka w pończochach i zacinała windy między piętrami. I to wszystko. Niby nic wielkiego, niby proza życia zamiast dramatu w trzech aktach, poświęcała się jej jednak z prawdziwym oddaniem, gorliwością nadrabiając braki w potencjale bojowym.

Czasem jednak siła niższa spoglądała na świat i puszczała wodze fantazji. Lubiła sobie wtedy wyobrażać, że jeśli w odpowiednim momencie rozwiąże sznurowadła bujnej brodzie z doczepionym do niej rachitycznym młodzieńcem, która mknęła rączo przez pasy na czerwonym, by zdążyć na tramwaj, albo przebije strategiczny fragment ogumienia tamtej miłej parze migdalącej się pod siedemnastką, to uruchomi lawinę zrządzeń losu znacznie większego kalibru.

Tak też było i tego ponurego dnia, kiedy to jesień postanowiła na dobre porzucić ciepły złotopolski image, którym mamiła zmysły przez cały wrzesień, a nawet większość października, uśpiwszy w ten sposób powszechną czujność społeczeństwa, i w ciągu jednego przedpołudnia przestawiła się na szaroburą chlapę, ziąb i ogólną pizgawicę. Zaskoczeni przechodnie kulili się zziębnięci pod niesfornymi parasolami, czy to drepcząc wężykiem chodnikami, czy to stercząc na przystankach, wpatrzeni w czubki butów wystające spod przemoczonych nogawek; równie zaskoczeni kierowcy zderzak w zderzak sunęli niemrawo ulicami, jak gdyby zahipnotyzowani rytmicznymi pląsami własnych wycieraczek; zaskoczeni drogowcy zaś… cóż, wcale nie byli tacy znowu zaskoczeni. Za to wszyscy, bez względu na środek transportu czy stopień zmarznięcia, psioczyli jak jeden mąż na tę wszędobylską, bezlitosną pluchę, po cichu tęskniąc już za śniegiem i mrozem – co prawda dokuczliwszym dla ciała i akumulatorów, za to w pakiecie z milszymi sercu świętami, do których wciąż pozostawało tak strasznie dużo czasu. I nawet wizja kolęd dobiegających dzień w dzień przez bite dwa miesiące zza każdego węgła chwilowo nie była w stanie im tego obrzydzić.

Siła niższa lubiła święta. Nic tak jak one nie sprzyjało drobnym urazom.

Westchnęła z rozrzewnieniem, myśląc już o poparzonych barszczem podniebieniach, o knykciach startych do sałatki śledziowej razem z jabłuszkiem i niemal niezauważalnych gołym okiem, lecz jakże bolesnych skaleczeniach ozdobnym papierem w podejrzanie rumiane Mikołaje. Tymczasem miasto coraz głębiej zanurzało się w deszczu i wieczornych ciemnościach niczym w kipieli, której powierzchnia zdawała się niemalże bulgotać od to rozbłyskujących, to gasnących świateł. Potencjalne ofiary zaszywały się w swoich domach i zbrojne w rozliczne piloty zabijały czas i szare komórki przed ekranami telewizorów. Ktoś oblał się herbatą, ktoś zakrztusił orzeszkiem, ktoś nie mógł znaleźć okularów. Siła niższa nie próżnowała, nudziła się jednak jak mops, cóż więc się dziwić, że zaczęła wypatrywać jakiegoś ciekawszego zajęcia.

Po kolejnym z wielu kwadransów bezowocnych poszukiwań już miała się poddać i wrócić do upychania orzeszków w niewinnych tchawicach, gdy wtem na jednym ze skrzyżowań dostrzegła samochodzik w kształcie wyjątkowo pokracznej mydelniczki, wyklepanej pobieżnie z jednej strony. Stał grzecznie na światłach, niepozorny i niemiłosiernie ubłocony, siódme dziecko ubogiej praczki pośród lśniących od deszczu, dorodniejszych przedstawicieli swego gatunku, by po chwili ruszyć z werwą, której nikt by się po nim nie spodziewał.

Dojrzawszy, kto też siedzi w mknącym jezdnią kanciastym autku, siła niższa aż kwiknęła z radości. Mało kto nadawał się równie wyśmienicie na ofiarę przewrotnego losu (...)

***

Kontynuacja kultowego Dożywocia. Wymęczony codzienną rutyną, za to oswojony z niecodziennymi zjawiskami Konrad Romańczuk odkrywa, że nie jest jedynym posiadaczem anioła stróża, a dwie takie istoty pod jednym dachem to dopiero początek kłopotów.

Cykl: Dożywocie (tom 2)

ZGARNIJ EBOOKA Z 

Dożywocie Marta Kisiel

Cykl Dożywocie jest jednym z najlepszych serii, jakie zostały wydane w Polsce.

Uwielbiam bohaterów, uwielbiam przygody, uwielbiam wszystko, co zawarte jest w tych opowieściach!
Śmieję się zawsze do łez - zawsze!
A nade wszystko uwielbiam "ałtorkę" i dziękuję za te mega chwile rechotu na całe gardło!

Polecam całą serię czytać w kolejności!!!

MOJA OCENA: 10/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

Dożywocie

  

Wszystko było nie tak.

Siła wyższa, bez uprawnień kierująca światem, postanowiła udowodnić, że dysponuje niekończącymi się pokładami czystej, małpiej złośliwości. Najpierw w cudowny sposób rozmnożyła bagaże, zaopatrując ich właściciela w ubrania na dowolną porę roku i okazję, łącznie z balem debiutantów i kolejną powodzią stulecia. Tak na wszelki wypadek. Nie zapomniała też o zestawie naczyń stołowych, karbidówce, środkach higieny mniej lub bardziej osobistej, dmuchanym materacu i wielu, naprawdę wielu absolutnie niezbędnych rzeczach. Bez wątpienia siła była kobietą, i to nad wyraz zaradną.

Rozochocona pierwszym sukcesem, w jakiś sposób unieruchomiła na amen blokadę skrzyni biegów w tico. Dopiero wezwany na pomoc syn sąsiada zdołał przerzucić dźwignię ze wstecznego na luz, a w tym czasie etui z okularami przeciwsłonecznymi, nieodzownymi w upalny, sierpniowy poranek, za sprawą siły zawędrowało pod siedzenie kierowcy. Także korek na trasie wylotowej z miasta, którą w końcu ruszył załadowany aż po dach samochodzik, był jej zasługą, podobnie jak atrakcje uprzyjemniające dalszą jazdę. Ot, kilka kontroli radarowych, peletony półgłuchych rowerzystów i bezstresowo hodowane, hasające po szosie krowy. I wreszcie we wczesnych godzinach popołudniowych na pustej, leśnej drodze siła zebrała się w sobie, wytężyła i popsuła coś. Nieważne co, ważne, że skutecznie. Tico jęknęło, stęknęło i umarło.

Cedząc pod elegancko przystrzyżonym wąsem równie eleganckie przekleństwa, Konrad włączył awaryjne i wygrzebał się z enklawy wolnej przestrzeni między kierownicą, oparciem fotela i wszechobecnymi bagażami. Znał się na samochodowych bebechach gorzej niż kura na pieprzu, dlatego nie zajrzał nawet pod maskę, tylko od razu przepchnął tico na pobocze. Komórkę mógł spokojnie wyłączyć albo zakopać w malinowym chruśniaku, bo na tym odludziu zasięgu, rzecz jasna, nie było.

Rozejrzał się z rezygnacją. Ani żywej duszy. Wedle znaku, który stał przy drodze, do celu zostały mu jeszcze marne dwa kilometry. Mapa, jedna z tych niemożliwych do złożenia, twierdziła, że najbliższa miejscowość znajduje się o szerokość kciuka na północny wschód. Nic to Konradowi nie mówiło, bo o kartografii miał pojęcie równie słabe, co o mechanice, ale musiał podjąć jakąś decyzję. Wydobył więc plecak spod sterty pakunków, zamknął samochód i ruszył przed siebie, gotów przejść zabójczą odległość na własnych, osobistych nogach.

W zaistniałych okolicznościach kontemplacja krajobrazu wydawała się jedyną w miarę rozsądną, energooszczędną rozrywką. Na lewo – las. Na prawo – też las, liściasty, sądząc po liściach. Pośrodku – rozgrzany asfalt, piąty żywioł współczesnego świata. Wreszcie coś znajomego i przyjaznego cywilizowanemu człowiekowi. A Konrad był wszak rdzennym mieszczuchem, wychowanym w kulturze betonu, plastiku i ruchomych schodów. Zwykle obcował z przyrodą za pośrednictwem kanałów Animal Planet i National Geographic. Mógł godzinami rozprawiać o zwyczajach godowych surykatek albo jeziorach kraterowych, ale jedynym gatunkiem drzewa, który rozpoznawał, była wierzba, koniecznie płacząca, a za naturalne środowisko podgrzybków uważał słoiczek. Miał za to komórkę z aparatem fotograficznym, odtwarzacz mp3, laptopa i elektryczną szczoteczkę do zębów, czyli wszystko, czego potrzebował prawdziwy mężczyzna w prawdziwej dziczy.

Po pół godzinie marszu dotarł do rozstajów. Rozmiękła szosa skręcała szerokim łukiem w lewo, z prawej zaś, nieco ukryta między nad wyraz bujnymi chabaziami, zaczynała się piaszczysta ścieżka przez las. Spomiędzy zarastających rów chaszczy sterczało coś na kształt rozsypującego się drogowskazu. Po napisie zostało już tylko wyblakłe na słońcu wspomnienie, lecz poniżej jakaś litościwa ręka wydłubała strzałkę w prawo.

Spocony wędrowiec westchnął zatem i zniknął w cieniu nieznanych drzew. Piasek i kamyczki natychmiast przylepiły mu się do usmarowanych asfaltem podeszew (..)

***

Wyczekiwane wznowienie bestsellerowej powieści!

Początkujący pisarz dziedziczy dom razem z zamieszkującymi go dożywotnikami. Wszystko mogłoby być pięknie, gdyby nie fakt, że w gotyckiej willi znajduje: naiwnego anioła, rozmiłowanego w gotowaniu morskiego potwora, widmo romantycznego poety, cztery utopce, kotkę o bardzo ostrych pazurach oraz dziwnego królika! Jeden człowiek nie podoła tej ferajnie – szaleństwo czai się za progiem!

Pełna humoru opowieść o mocno nietypowej grupie bohaterów. Przekonajcie się, czy warto było odziedziczyć Lichotkę!

Marta Kisiel została nominowana do Literackiej Nagrody Fandomu Polskiego im. A. Zajdla za powieść Nomen Omen.

Cykl: Dożywocie (tom 1)

ZGARNIJ EBOOKA Z