Niegodne Agustina Bazterrica

"Bez wiary nie ma ochrony."

Zarąbiaste to było!

Bardzo dobra, fanatyczna propozycja post apo, dość mocno w stylu Opowieści podręcznej, ale bardziej w klimatach religijnych. Trochę tu czuć też serię Droga do nikąd oraz Rok próby.

Relacja głównej bohaterki sprawia, że to dość wymagająca lektura, praktycznie bez dialogów, ale właśnie na tym polega jej fenomen - jest bardzo głęboka i osobista, ciągle z niedopowiedzeniami, brakiem konkretnych informacji, co tak naprawdę się wydarzyło i co się wydarza do tej pory - możemy się tego domyślać tylko z fragmentów wspomnień.

Świat dystopii po blackoucie, po katastrofach, po końcu świata...

"Nie ma co wzywać tego Boga, który zostawił nas na pastwę zatrutego świata, ani nawet na niego patrzeć."

I w środku tego skażonego świata mur. A za murem - zakon.

"Do Domu Świętego Siostrzeństwa nie trafiają ani mężczyźni, ani dzieci, ani starcy[...] ... należałyśmy do Świętego Siostrzeństwa, które żyłó na nieskażonym skrawku ziemi, lśniącym czystością dzięki miłosierdziu Oświeconych."

Bastion bezpieczeństwa czy wylęgarnia szaleństwa?

"W Domu Świętego Siostrzeństwa nie ma jaskółek. Nie odróżniamy jednej pory roku od drugiej, w jednym tygodniu możemy przeżyć cztery, zlane ze sobą, jedne przechodzą w drugie, wspierają się nawzajem, zimowy chłód mrozi wiosenny dzień, upał pokonuje spokój jesieni, a wszystkie spowija rozdzierająca cisza, która coraz szybciej się rozprzestrzenia. Cisza, w której prawie nie śpiewają już ptaki."

Iluzja, którą demaskuje prawdziwe oddanie.

Na bank zapamiętam tą opowieść, która w swoim skąpym przekazie przyniosła wiele emocji!

"Każde z tych słów zawiera mój puls.

Moją krew.

Mój oddech."

MOJA OCENA: 8/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

Nowa, porywająca powieść autorki światowego bestsellera “Wyborny trup”.

Nikt nie odmawia Matce Przełożonej. Nikt, kto chce pozostać przy życiu.

Świat, który znamy, przestaje istnieć. Po wielkiej katastrofie historia zatacza koło, cywilizacja cofa się do Średniowiecza, udaje się przetrwać zaledwie garstce ludzi. Trwa dramatyczna walka o dostęp do wody, powietrze jest gęste od zarazy. Do dawnego klasztoru, a obecnego Domu Świętego Siostrzeństwa trafia grupa kobiet. Wszystkie muszą wyrzec się pochodzenia, prostackich idei, brudu nocy, który pełznie im we krwi. Każda chce zostać Oświeconą. Jedna z Niegodnych opisuje pod osłoną nocy co dzieje się za murami klasztoru. Tortury, przerażające ceremonie. Wszystko pod ścisłym nadzorem okrutnej Siostry Przełożonej, nad którą stoi tylko „On”. Nikt nie wie, kim jest, ale to właśnie “On” dominuje z cienia.

„Niegodne” Agustiny Bazterriki to wizja postapokaliptycznej rzeczywistości w znakomitym, gotyckim stylu, poruszająca kwestię relacji między kobietami, temat władzy i religii.

Wampirze cesarstwo Jay Kristoff

"W obliczu Boga i Jego Siedmiorga Męczenników ślubuję:

Niech ciemność pozna moje imię i rozpacza.

Dopóki płonie, jestem ogniem.

Dopóki krwawi, jestem ostrzem.

Dopóki grzeszy, jestem świętym.

I jestem srebrem."

Się zabrałam za ten mur, bo to nawet nie jest cegła, myśląc: będę to czytała pół roku chyba... No i jakoś poszło, w parę dni, szybciutko i przerewelacyjnie!

Samoczytajka!

Wiem, że zrobiłam błąd, jak w przypadku serii Nibynoc, bo zanim dostanę w ręce kolejny tom Cesarstwa, to miną wieki, ale jak już zerknęłam i zaczęłam czytać, to się samo nie mogło przestać. 

Co ja mogę napisać o wyobraźni autora? 

Uwielbiam jego historie! To są RASOWE historie fantasy, od razu wciągające w swój świat, soczyste, krwiste i mięsiste (podobnie, jak w przypadku Kronik Królobójcy i całej twórczości Robin Hobb). Wolna wola czytelnika nie ma z nimi żadnych szans! I super!

Cała opowieść Gabriela to raczej dark fantasy niż horror, ale ma klasę! Poznajemy ją od samego począteczku, ale nie do samego końca, co sprawia, że ślinka leci coraz szybciej!

Świetnie poprowadzony wątek tajemniczego pochodzenia głównego bohatera!

Polecam bardzo, choć istnieje spore ryzyko, że przed pojawieniem się kolejnego tomu, trzeba będzie jeszcze raz przeczytać tom 1.Dwa kolejne tomy się piszą i nie wiadomo, kiedy się napiszą....

MOJA OCENA: 9/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

Wampirze cesarstwo" to pierwszy tom niewiarygodnej nowej serii dark fantasy Jaya Kristoffa, autora bestsellerów z listy „New York Timesa”.

Ze świętego kielicha blask święty się sączy. Ład na świecie wyjdzie spod wiernego ręki, a przed obliczem męczeńskiej siódemki szary człowiek noc bezkresną zakończy.

Od ostatniego wschodu słońca upłynęło dwadzieścia siedem długich lat. Niemal trzy dekady temu wampiry wypowiedziały ludziom wojnę, by zbudować swoje wieczne cesarstwo na zgliszczach naszego. W morzu ciemności tlą się dziś tylko nieliczne iskierki światła.

Gabriel de León jest srebroświętym, członkiem świętego bractwa, które przysięgło bronić cesarstwa i Kościoła przed istotami nocy. Ale kiedy zabrakło światła dziennego, nawet Srebrny Zakon nie był w stanie powstrzymać naporu bestii. Teraz został tylko Gabriel.

Uwięziony przez potwory, które poprzysiągł zniszczyć, Ostatni Srebroświęty zostaje zmuszony do opowiedzenia dziejów swojego życia, historii legendarnych bitew i zakazanej miłości, utraconej wiary i nawiązanych przyjaźni, Wojen Krwi, Wiecznotrwałego Króla i pogoni za ostatnią nadzieją ludzkości: Świętym Graalem.

Cykl: Wampirze cesarstwo (tom 1)

AUTOR

Kraina Lovecrafta Matt Ruff

"Nie patrz w przeszłość. I nigdy nie ufaj nikomu, kto nosi nazwisko Braithwhite."

Nie porwała mnie ani ta powieść, ani serial...
Serial jest taki głośny, szybki, kolorowawy, co trochę zabiło mi klimat.
Powieść jest lepsza: stonowana, spokojniejsza, ale... nudna.

Są momenty, jest potencjał, ale nie bardzo wykorzystany. Chaotycznie się czytało i nie samo...

Można sobie przeczytać i obejrzeć, z braku możliwości wyjścia na spacer...

MOJA OCENA: 5/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

„Kraina Lovecrafta” to jazda bez trzymanki przez rasistowskie Stany Zjednoczone lat pięćdziesiątych. Na podstawie książki powstał serial HBO twórców znakomitego „Westworld”.

Chicago, 1954 rok. Dwudziestodwuletni były żołnierz, Atticus Turner, wyrusza do Nowej Anglii, by odnaleźć swego zaginionego ojca. Towarzyszą mu wuj George, wydawca Przewodnika Bezpiecznego Murzyna, oraz Letycja, przyjaciółka z dzieciństwa. Podczas podróży do rezydencji pana Braithwhite’a, spadkobiercy posiadłości, która swego czasu należała do jednego z przodków Atticusa, natrafiają zarówno na realistyczne zagrożenia białej Ameryki, jak i złowrogie duchy, które wydają się pochodzić prosto z fantastycznych powieści.

„Kraina Lovecrafta” to osobliwa opowieść o magii, nadziei, wolności i harcie ducha, a przy tym przerażająca wizja rasizmu, którego duch nie przestaje nas prześladować.

EKRANIZACJA

↓

TRAILER

↓

AUTOR

↓

Gołąb i wąż Shelby Mahurin

"Czarownica i łowca czarownic połączeni świętym węzłem małżeńskim.Ta historia mogła się skończyć tylko w jeden możliwy sposób: stosem i zapałką."

Wchłonęło się do czytelniczego krwiobiegu w pięć niezauważalnych sekund.
Świetna, narracyjnie lekkostrawna urban fantasy o świecie, w którym żyją klany czarownic. I walczą. Ale nie ze sobą (choć tak naprawdę nie wiem, co będzie w drugiej części), tylko z Zakonem, który je zwalcza. Który jest święty, bez skazy.

Czy aby na pewno?

Wątek miłośny wcale nie jest mdły - jest lekki, świeży, niebanalny, na granicy young adult, nie rażący. Niezły.
Pełno tu magii, magii i jeszcze raz magii. Pełno akcji. Nie ma szans na nudę. Bohaterowie są rozbudowani, nie tylko w klatkach piersiowych, ale też emocjonalnie. Jest miłość, przyjaźń, zdrada, złamane serca, złamane zaufania, ale też nadzieja.
A to wszystko podstawione nam, czytelnikom, pod nos w mega lekkostrawnym sosiku.

Jedyna wada?

Czekanie na cholerny drugi tom...

MOJA OCENA: BARDZO MOCNE 8/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

Louise uciekła przed dwoma laty z sabatu, wyrzekając się magii i swoich mocy.

Plan był prosty: schronić się w Cesarine i żyć z tego, co będzie wstanie ukraść dzięki własnej przebiegłości i sprytowi. Ale tu, w mieście ogarniętym strachem przed magią, wiedźmy takie jak Lou są ścigane. I palone na stosach.

Reid Diggory, łowca czarownic na usługach Kościoła, kieruje się w życiu jedną zasadą: wiedźmy muszą zginąć! Ścieżki Reida i Lou miały się nigdy nie przeciąć, lecz niegodziwy rozkaz zmusza ich do niemożliwego – małżeństwa.

Pradawna wojna wiedźm z Kościołem trwa, a najniebezpieczniejsi wrogowie Lou szykują się, by zgotować jej los o wiele gorszy od stosu. Niezdolna do ignorowania coraz potężniejszych uczuć i zmiany tego, kim jest, Lou musi podjąć decyzję, która zaważy na jej przyszłości, i odpowiedzieć sobie na pytanie… Czy miłość robi z nas głupców?

Cykl: Serpent & Dove (tom 1)

AUTOR

↓

Ja nie mam duszy. Sprawa Barbary Ubryk, uwięzionej zakonnicy, której historią żyła cała Polska Natalia Budzyńska

Nie przepadam za literaturą faktu, choć sięgam po tematy, które mnie interesują.
I tak było w tym przypadku.

Jednakże.

Monotonia opowieści /brak dialogów/ zadziałała  na mnie usypiająco, choć sama tematyka była kontrowersyjna.
Los kolejnej kobiety, która miała pecha żyć w czasach, kiedy to choroby umysłowe leczyli pijawkami i zimnymi kąpielami...
Kobiety chorej, nierozumianej, nawet przez lekarzy.
Kobiety, której się bano i wstydzono.
Kobiety odizolowanej, zamkniętej, więzionej.

Historia ta ukazuje cały mechanizm, który doprowadził do tak strasznej izolacji i jednej z najbardziej wstydliwych tajemnic zakonnych.

Myślę, że zwolennikom tego rodzaju literatury ten reportaż przypadnie do gustu.

MOJA OCENA: 6/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

Skandal w Kościele w czasach rodzącej się psychiatrii.

Zamurowane okno, brak mebli, strzępki porozrywanej słomy służące za materac, a przede wszystkim naga, wychudzona kobieta z obłędem w oczach – to ujrzeli policjanci po wejściu do jednej z cel w krakowskim klasztorze Karmelitanek Bosych. Barbarę Ubryk przetrzymywano w tym nieogrzewanym, wypełnionym smrodem odchodów pomieszczeniu ponad dwadzieścia lat.

O jej historii dyskutowano w Wiedniu, Paryżu i Nowym Jorku. W Krakowie – gdy prasa ujawniła sprawę – wybuchły zamieszki, tłum powybijał okna w klasztorach, obrzucił zakonników kamieniami, raniąc wiele osób. Na ulicach pojawiło się wojsko. Historia Barbary Ubryk trafiła na wyjątkowo podatny grunt przetaczającej się przez Europę fali antyklerykalizmu. Przetrzymywana przez współsiostry zakonnica dla wielu stała się kolejnym argumentem za koniecznością zlikwidowania zakonów. Tymczasem sama Barbara nie potrzebowała ideologicznych wojen, lecz jedynie troski, jaką chorych umysłowo obdarzono dopiero sto lat później.

Kim była Barbara Ubryk? Co sprawiło, że dwadzieścia lat spędziła w odosobnieniu? Dlaczego pomimo dowodów obciążających przełożone zakonnicy śledztwo w sprawie jej przetrzymywania zostało umorzone? Jak prowadzono dochodzenie w XIX wieku i co wiedziano wtedy o psychiatrii?

SPRAWA

BARBARY URYK

↓

AUTOR

↓