Polowanie na Annabelle Wendy Heard
"Sądzę, że w głębi duszy zawsze wiedziałem, że będzie dla niej lepiej, jeśli jej nie znajdę."
Mr. Jekyll i Mr. Hyde. Wewnętrzna walka. Nie zawsze wygrana.
"Zaciskam pięści, żeby moje dłonie nie mogły jej skrzywdzić - ten ruch daje mi nadzieję. Nie chcę zrobić jej krzywdy. To znaczy, chcę, a zarazem w głębi duszy nie chcę."
Trafiła mi się kolejna, po Błękitnookim chłopcu, powieść z tematyką synestezji.
I kolejna, dzięki której siedzę sobie w głowie psychopaty.
Główny bohater, koreańczyk Sean, widzi aury. Jest przekonany, że są one wynikiem jego choroby - schizofrenii.
Ale nie tylko to dolega Seanowi.
Sean jest artystą - ma ogromny talent: rysuje portrety.
"... co innego mi pozostało oprócz tej chwili chwytania wizerunków ludzi, którzy nigdy nie będą należeli do mnie ani ja nie będę należał do nich?"
Lecz przede wszystkim Sean jest drapieżcą.
"Nie jestem zdrowy. Nie jestem bezpieczny. Nie jestem lepszy. Terapia, której mnie poddali, nie zadziałała, podobnie jak lekarstwa, bo leczyli nie tę chorobę, co trzeba. Tego, co we mnie siedzi, nie da się wyleczyć. Bo taki już jestem. Jestem drapieżcą.
[...] Wychodzi na to, że na poziomie komórkowym po prostu pragnąłem zabijać kobiety."
Więcej nie napiszę, bo akurat w tym przypadku trudno jest nie spojlerować.
Troszkę zmarnowany potencjał. Wątek małego miasteczka Lone Herman, tamtejszych mieszkańców, Śmiercionośnej Annie i psychicznego szeryfa rewelacyjny - szkoda, że tak szybko urwany.
Świetny temat, ale akcja trochę taka poszarpana, jednakże całość bardzo mi się podobała - nieodkładalna.
Polecam
MOJA OCENA: 7/10
Mr. Jekyll i Mr. Hyde. Wewnętrzna walka. Nie zawsze wygrana.
"Zaciskam pięści, żeby moje dłonie nie mogły jej skrzywdzić - ten ruch daje mi nadzieję. Nie chcę zrobić jej krzywdy. To znaczy, chcę, a zarazem w głębi duszy nie chcę."
Trafiła mi się kolejna, po Błękitnookim chłopcu, powieść z tematyką synestezji.
I kolejna, dzięki której siedzę sobie w głowie psychopaty.
Główny bohater, koreańczyk Sean, widzi aury. Jest przekonany, że są one wynikiem jego choroby - schizofrenii.
Ale nie tylko to dolega Seanowi.
Sean jest artystą - ma ogromny talent: rysuje portrety.
"... co innego mi pozostało oprócz tej chwili chwytania wizerunków ludzi, którzy nigdy nie będą należeli do mnie ani ja nie będę należał do nich?"
Lecz przede wszystkim Sean jest drapieżcą.
"Nie jestem zdrowy. Nie jestem bezpieczny. Nie jestem lepszy. Terapia, której mnie poddali, nie zadziałała, podobnie jak lekarstwa, bo leczyli nie tę chorobę, co trzeba. Tego, co we mnie siedzi, nie da się wyleczyć. Bo taki już jestem. Jestem drapieżcą.
[...] Wychodzi na to, że na poziomie komórkowym po prostu pragnąłem zabijać kobiety."
Więcej nie napiszę, bo akurat w tym przypadku trudno jest nie spojlerować.
Troszkę zmarnowany potencjał. Wątek małego miasteczka Lone Herman, tamtejszych mieszkańców, Śmiercionośnej Annie i psychicznego szeryfa rewelacyjny - szkoda, że tak szybko urwany.
Świetny temat, ale akcja trochę taka poszarpana, jednakże całość bardzo mi się podobała - nieodkładalna.
Polecam
MOJA OCENA: 7/10
PRZECZYTAJ FRAGMENT!
***
Sean Suh skończył z zabijaniem. Po trzech latach spędzonych w więzieniu dla umysłowo chorych zamierza trzymać się z dala od pokus. Nie może jednak oprzeć się Annabelle – pięknej, pewnej siebie, olśniewającej Annabelle – i odsłania przed nią zarówno bestialską przeszłość, jak i drzemiące w nim człowieczeństwo. Człowieczeństwo, którego teraz tak kurczowo się trzyma.
Tymczasem Annabelle znika.
Sean nie jest pewien, czy została porwana – niby sam widział, jak ją uprowadzono – lecz policja jest przekonana, że to on sam, Sean, stoi za tą zbrodnią. A przecież musi przyznać, że zdarzały mu się wcześniej luki w pamięci – towarzyszki jego choroby. Co, jeśli wydarzyło się więcej, niż pamięta?
Przerażony świadomością, że może lepiej byłoby dla Annabelle, gdyby nigdy jej nie odnalazł, Sean jednocześnie nie może się pogodzić z jej utratą bez walki. Aby ją ocalić, skonfrontuje się nawet z własnymi demonami… Będzie musiał je uwolnić.
AUTOR
↓
.jpg)