Otwieram oczy Szymon Majcherowicz
"Wrażenie złowrogiego wtargnięcia czegoś obcego w oswojoną, zrozumiałą czasoprzestrzeń wnet stało się dominujące."
Niestety, nie przemówiła do mnie ta antologia, chociaż właściwie można napisać, że są to cztery krókie opowiadania.
Potencjał jest, zakamuflowana groza też, ale wszystko jest (jak dla mnie) mega przegadane i takie zawiłe w tych wywodach i opisach, że bardzo często się gubiłam i traciłam wątek, jak też klimat. Narracja nie współpracowała ze mną w tym przypadku. Zdecydowanie bardziej wolę proste formy przekazu. Troszkę drażniły mnie też wulgaryzmy, osobiście nie przepadam za ich nadmiarem.
Pierwsze opowiadanie najbardziej do mnie przemówiło.
Ocena za to, co mogłoby być, a tego nie znalazłam.
Okładka świetniasta!
MOJA OCENA: 6/10
PRZECZYTAJ FRAGMENT!
***
„Otwieram oczy” to zbiór czterech opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest perspektywa bohatera dotkniętego traumą. Środki wyrazu właściwe konwencji grozy służą tu jako narzędzie umożliwiające artystyczną eksplorację stanu posttraumatycznego, w przypadku którego osiowym doświadczeniem jest lęk, a towarzyszącymi objawami zaburzenia percepcji. Autor porusza się w obszarze grozy odczarowanej, pozbawionej oczywistego pierwiastka nadprzyrodzonego. Źródłem koszmaru jest więc podświadomość, sfera wyparcia i wewnętrznego konfliktu. Centralnym zagadnieniem zaś są powracające pytania o granice między normalnością a chorobą oraz między realnością a iluzją.
