Wzgórze przyśnień Arthur Machen

"Życie i świat, i prawa obowiązujące w świetle dnia przeminęły, rozpoczęło się wskrzeszanie i panowanie umarłych."

Moja interpretacja tytułu: Wzgórze zaśnieć...

Rozumiem - klasyka.

Rozumiem - oniryzm.

Rozumiem - wewnętrzne, ukryte piękno i klasa.

Ale tu to wszystko było zbyt głęboko ukryte, jak dla mnie.

Okrutnie wynudziłam się przy tej lekturze.

Okrutnie.

I choć były momenty nadziei, światełka w tunelu, to nieliczne. 

Nie polecam, nawet psychofanom klasyki.

Kompletne, nudne, senne rozczarowanie. Nie moja bajka, choć nią być powinna.

MOJA OCENA: 4/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT! 

TU

***

Inicjacyjna powieść waliskiego pisarza, debiutującego jako autor skandalizujących opowiadań grozy, a potem niesłusznie wtłaczanego w ramy tego gatunku, podczas gdy jego hipnotyczna, klarowna proza je przekracza. Znać tu fascynację antykiem i mroczną zmysłowością, a także wirtuozowską muzyczność języka. Bohater powieści w młodym wieku przeżywa dziwną inicjację, i to go naznacza. Jego późniejsze lata w Londynie, gdzie próbuje zostać pisarzem, to próba zrozumienia, co właściwie się stało, jaka siła go dotknęła i co owo dotknięcie znaczy. To jedna z opowieści, które wciągają aurą i stylem, nie fabułą. W świecie anglojęzycznym ma rangę zapomnianego klasyka i jest często wznawiana.

AUTOR
↓