Jedyny i Niepowtarzalny Ivan Katherine Alice Applegate

koniecPewnego spokojnego dnia, kiedy gorące powietrze aż brzęczało, nadeszli ludzie.(...)zrobili toTuliliśmy się do naszej mamy, moja siostra i ja, kiedy ludzie ją zabili.Później zastrzelili mojego ojca.A potem odcięli im obojgu dłonie, stopy i głowy.

Jeszcze bardziej nienawidzę ludzi po przeczytaniu tej opowieści...


Piękne rysunki!
Polecam!

"Czy jest coś przyjemniejszego niż dotyk gorylicy, kiedy wyciąga ci z sierści martwego robaka?"

MOJA OCENA: 8/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

cześć

Mam na imię Ivan. Jestem gorylem.
To nie takie proste, jak się może wydawać.


nazwy

Ludzie mówią na mnie: „Autostradowy Goryl”, „Ta Małpa przy 8. Zjeździe”, „Jedyny i Niepowtarzalny Ivan, Srebrnogrzbiety Mocarz”.
Te nazwy odnoszą się do mnie, ale nic o mnie nie mówią. Jestem Ivan, po prostu Ivan, samo „Ivan”.
Ludzie marnują słowa. Rzucają je jak skórki z bananów i pozwalają, by zgniły.
Każdy wie, że skórka jest najlepsza.
Pewnie myślicie, że goryle nie są w stanie was zrozumieć. I pewnie też myślicie, że nie potrafimy chodzić na dwóch nogach.
Spróbujcie przez godzinę chodzić na czworaka, opierając się na kostkach wierzchu dłoni. Powiedzcie sami: jak jest fajniej?


cierpliwość

Przez te wszystkie lata nauczyłem się rozumieć ludzkie słowa. Jednak rozumienie ludzkiej mowy to nie to samo co rozumienie ludzi.
Ludzie za dużo mówią. Trajkoczą jak szympansy i wypełniają świat hałasem, nawet gdy nie mają nic do powiedzenia.
Rozpoznawanie ludzkich dźwięków i powiązanie słów z przedmiotami zajęło mi trochę czasu, ale jestem cierpliwy.
Cierpliwość się przydaje, gdy jesteś małpą.
Goryle są cierpliwe jak kamienie. Ludzie – niezbyt.

jak wyglądam

Kiedyś byłem dzikim gorylem i wciąż właśnie tak wyglądam.
Mam nieśmiałe goryle spojrzenie i przebiegły goryli uśmiech. Noszę na plecach srebrne futro – uniform srebrnogrzbietych. Gdy słońce ogrzewa mnie od tyłu, rzucam majestatyczny goryli cień.
Mój rozmiar sprawia, że ludzie się ze mną porównują. Jednak oni w podmuchach wiatru słyszą słowa kłótni, podczas gdy ja myślę tylko, jak bardzo zachodzące słońce przypomina dojrzałą nektarynkę.
Jestem silniejszy niż człowiek. Sto osiemdziesiąt kilogramów czystej siły. Mam ciało jakby stworzone do walki. Rozpiętość moich rąk jest większa niż wzrost najwyższego człowieka.
Tak samo rozpościera się moje drzewo genealogiczne. Jestem wielką małpą, tak jak i wy, szympansy, orangutany oraz bonobo – wszyscy jesteśmy dalekimi, podejrzliwymi wobec siebie kuzynami.
Wiem, że to brzmi niepokojąco.
Mnie też trudno uwierzyć, że istnieje jakiekolwiek powiązanie w czasie i przestrzeni, które łączy mnie z rasą niewychowanych klaunów.
Szympansy – nie ma dla nich usprawiedliwienia.

big top centrum handlowe z automatami do gry przy 8. zjeździe z autostrady

Mieszkam w ludzkim środowisku, zwanym Big Top Centrum Handlowe z Automatami do Gry przy 8. Zjeździe z Autostrady. Jesteśmy dogodnie ulokowani przy międzystanowej autostradzie I-95. Dajemy pokazy trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku, o drugiej, czwartej i siódmej.
Mack powtarza to za każdym razem, gdy odbiera telefon.
Mack tu pracuje. Jest szefem.
Ja też tu pracuję. Jestem gorylem.
W Centrum Handlowym na okrągło gra zgrzytliwa muzyka, a małpy i papugi żyją pomiędzy kupującymi. Na środku galerii znajduje się arena z ławeczkami, żeby ludzie mogli posadzić na nich zadki, gdy jedzą precle. Podłoga usłana jest trocinami z martwych drzew.
Mój teren znajduje się przy arenie. Mieszkam tu, bo jestem za bardzo gorylem i niedostatecznie człowiekiem.
Teren Stelli jest tuż obok mojego. Stella to słonica. Ona i Bob, który jest psem, to moi najlepsi przyjaciele.
Obecnie nie mam żadnych przyjaciół wśród goryli.
Mój teren wybudowano z grubych szyb, zardzewiałego metalu i chropowatego betonu. Teren Stelli wyznaczony jest przez metalowe pręty. Teren niedźwiedzia jest z drewna, a papugi – z drucianej siatki.
Trzy moje ściany są ze szkła. Jedna z nich jest pęknięta i w dolnym rogu brakuje niedużego kawałka, wielkości mojej dłoni. Zrobiłem tę dziurę kijem bejsbolowym, który dostałem od Macka na szóste urodziny. Po tym Mack odebrał mi kij, ale pozwolił zatrzymać piłeczkę, która była w zestawie.
Na czwartej ścianie namalowano scenkę z dżungli. Wodospad bez wody, kwiaty bez zapachu i drzewa bez korzeni. Nie ja jestem autorem malowidła, ale podoba mi się, jak te kształty układają się na ścianie, nawet jeśli słabo przypominają dżunglę.
Mam szczęście, że aż trzy ściany są przezroczyste. Widzę całe Centrum Handlowe i nawet jeszcze trochę świata. Wariackie automaty do gry, różowe kłęby waty cukrowej, ogromny parking pozbawiony drzew.
Za parkingiem jest autostrada, po której samochody pędzą bez końca jak oszalałe. Gigantyczny billboard przy drodze zachęca je do przerwy i odpoczynku, niczym gazele przy wodopoju.
Znak wyblakł, kolory się rozmyły, ale wiem, co tam jest napisane. Mack mi to kiedyś przeczytał: „ZAPRASZAMY DO BIG TOP CENTRUM HANDLOWEGO Z AUTOMATAMI DO GRY PRZY 8. ZJEŹDZIE Z AUTOSTRADY. ODWIEDŹCIE DOM JEDYNEGO I NIEPOWTARZALNEGO IVANA, SREBRNOGRZBIETEGO MOCARZA”.
Niestety nie potrafię czytać, czego bardzo żałuję. Czytanie bardzo by pomogło zapełnić długie, puste godziny.
Pewnego razu miałem nawet okazję spróbować książki, którą na moim terenie zostawił jeden z opiekunów.
Smakowała jak termity (...)

***

Zainspirowana prawdziwą historią opowieść o gorylu, który spędził niemal trzy dekady w mini zoo mieszczącym się przy centrum handlowym, nie widząc żadnego przedstawiciela własnego gatunku.

Kiedy poznaje Ruby, malutką słonicę odebraną rodzinie, Ivan zaczyna postrzegać miejsce swojego zamieszkania z zupełnie innej perspektywy. I tylko od niego będzie zależeć czy uda mu się coś w życiu Ruby zmienić. Trzymając kciuki za Ivana, trzymamy je tak naprawdę za nasze własne człowieczeństwo i nasze możliwości.

Wzruszająca, pięknie napisana i inteligentna historia, która zmienia punkt widzenia na zwierzęcą wrażliwość.

Katherine Applegate miesza humor i smutek, by stworzyć niezapomnianą pierwszoosobową opowieść o przyjaźni i nadziei.

Nagrody i nominacje:

– Newbery Medal 2013 – nagroda za wybitny wkład w literaturę dla dzieci

– School Library Journal Best of Children’s Books 2012

– Kirkus Reviews Best of Children’s Books 2012

– Chicago Public Library Best of the Best 2012

– New York Public Library 100 Books for Reading and Sharing, 2012

– Cybils shortlist 2012 middle grade fantasy (Children’s and Young Adult – Bloggers’ Literary Awards)

– Texas Bluebonnet Award, 2013-14 Master List

– Nerdies Book Award 2012 middle grade fiction

Ilustracje: Patricia Castelao