Mniej niż 0 - Mini Recenzje: Wayward Pines. Krzyk Blake Crouch

Wisienka na torcie - kto chce połknąć w całość?

Zakończenie/niestety/tej rewelacyjnej i mega zaskakującej przygody...

Poziom cały czas zachowany!

POLECAM CZYTAĆ CAŁĄ SERIĘ W KOLEJNOŚCI!

MOJA OCENA: 10/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

O OSTATNIM MIEŚCIE

Witajcie w Wayward Pines, ostatnim mieście.

Agent służb specjalnych Ethan Burke przybył do Wayward Pines w stanie Idaho trzy tygodnie temu. W tym mieście ludziom mówi się, kogo mają poślubić, gdzie mieszkać, gdzie pracować. Dzieci uczą się, że twórca miasta David Pilcher jest bogiem. Nikomu nie wolno opuścić tego miejsca, a zadawanie pytań można przypłacić życiem.

Ethan odkrył jednak zdumiewającą tajemnicę o tym, co znajduje się za podłączonym do prądu ogrodzeniem, które otacza Wayward Pines i chroni je przed przerażającym światem. Z powodu tej tajemnicy wszyscy mieszkańcy są we władzy szaleńca i armii jego zwolenników. Teraz groza ma sforsować ogrodzenie i zmieść z powierzchni ziemi kruchą resztkę ludzkości.

***

JESTEŚMY OSTATNIMI PRZEDSTAWICIELAMI NASZEGO GATUNKU, KOLONIĄ LUDZI Z POCZĄTKU XXI WIEKU. MIESZKAMY W GÓRACH DAWNEGO STANU IDAHO, W MIEŚCIE O NAZWIE WAYWARD PINES. NASZE WSPÓŁRZĘDNE GEOGRAFICZNE TO 44 STOPNIE, 13 MINUT SZEROKOŚCI PÓŁNOCNEJ I 114 STOPNI, 56 MINUT, 16 SEKUND DŁUGOŚCI ZACHODNIEJ.

JEST TAM KTO?

Fragment głosowego i nadawanego alfabetem Morse’a komunikatu radiowego, który od jedenastu lat jest w kółko wysyłany z superstruktury Wayward Pines na wszystkich częstotliwościach fal krótkich.

***

DAVID PILCHER

Superstruktura

Wayward Pines

Czternaście lat wcześniej

Otwiera oczy.

Skostniały z zimna.

Drży.

Pulsujący ból głowy.

Nad nim stoi ktoś w masce chirurgicznej, twarz jest nieostra.

Nie wie, gdzie się znajduje, nie wie nawet, kim jest.

Wyraźnie rysująca się maska zbliża się do jego ust.

Głos – kobiecy głos – mówi nagląco:

– Weź długi, głęboki wdech i nie przestawaj oddychać.

Gaz, który wdycha, jest ciepłym tlenem o dużym stężeniu. Tlen spływa tchawicą i eksploduje w płucach upragnionym ciepłem. Pochylona kobieta ma usta zasłonięte maską, ale on widzi w jej oczach, że się do niego uśmiecha.

– Lepiej? – pyta.

On potakuje. Twarz kobiety nabiera ostrości. Jej głos… Jest w nim coś znajomego. Może nie w samym brzmieniu, ale w uczuciach, jakie w nim budzi. Opiekuńczy. Niemal matczyny.

– Boli cię głowa? – pyta kobieta.

Potakuje.

– Ból wkrótce ustąpi. Wiem, że czujesz się zdezorientowany.

Skinienie głową.

– To całkowicie normalne. Wiesz, gdzie się znajdujesz?

Potrząsa głową.

– Wiesz, kim jesteś?

Potrząsa głową.

– To też nie jest powód do obaw. Krew krąży w twoich żyłach dopiero od trzydziestu pięciu minut. Człowiek zazwyczaj orientuje się w sytuacji dopiero po paru godzinach.

Patrzy na światła nad głową: długie jarzeniówki, o wiele za jasne.

Otwiera usta.

– Nie próbuj jeszcze mówić. Mam ci wyjaśnić, co się dzieje?

Skinienie głową.

– Nazywasz się David Pilcher.

Wydaje mu się, że ta informacja brzmi właściwie. Na poziomie, którego nie potrafi w pełni uchwycić, czuje, że to jego nazwisko, a przynajmniej, że jest to gwiazda należąca do jego nieba.

– Nie jesteś w szpitalu. Nie przeżyłeś wypadku samochodowego ani zawału. Nic podobnego.

Chce powiedzieć, że nie może się ruszać. Że jest mu śmiertelnie zimno i czuje lęk.

Kobieta w masce mówi dalej:

– Właśnie wyprowadziliśmy cię ze stanu zawieszenia funkcji życiowych. Wszystkie twoje narządy funkcjonują bez zarzutu. Spałeś tysiąc osiemset lat w jednym z tysiąca modułów zawieszających, które sam stworzyłeś. Wszyscy jesteśmy niezmiernie podnieceni. Twój eksperyment się powiódł. Dziewięćdziesiąt siedem procent ekipy przeżyło stan zawieszenia. To o kilka punktów procentowych więcej, niż zakładałeś. Gratuluję.

Pilcher leży na łóżku na kółkach i mruży oczy w ostrym świetle.

Monitor pracy serca, do którego jest podłączony, zaczyna szybciej pikać, ale przyczyną nie jest lęk ani stres.

Przyczyną jest uniesienie.

W ciągu pięciu sekund wszystko do niego wraca.

Przypomina sobie, kim jest.

Gdzie się znajduje.

Dlaczego istnieje.

Niczym kamera sunąca po twarzach.

Pilcher podnosi rękę – ciężką jak kawał granitu – po czym ściąga z ust maskę. Podnosi wzrok na pielęgniarkę. Po raz pierwszy od blisko dwóch tysiącleci odzywa się, ochryple, ale wyraźnie: – Czy ktoś wyszedł na zewnątrz?

Kobieta zdejmuje maskę. To Pam. Ma dwadzieścia lat i po długim, jakże długim śnie przypomina zjawę.

Mimo to jest bardzo piękna.

Pam się uśmiecha.

– Wiesz, że bym na to nie pozwoliła, Davidzie. Czekaliśmy na ciebie.

Sześć godzin później Pilcher idzie chwiejnym krokiem przez korytarz na Poziomie 1. Asystują mu Ted Upshaw, Pam, Arnold Pope oraz niejaki Francis Leven. Ten ostatni nosi oficjalnie tytuł stewarda superstruktury i mówi z szybkością karabinu maszynowego.

– … siedemset osiemdziesiąt trzy lata temu mieliśmy uszkodzenie kadłuba arki, ale czujniki próżniowe to wychwyciły.

– Czyli nasze zapasy… – mówi Pilcher.

– Przeprowadzam cały szereg testów, ale wygląda na to, że wszystko przetrwało w nienaruszonym stanie.

– Ile osób z załogi obudzono?

– Tylko osiem, włącznie z nami.

Dotarli do automatycznych szklanych drzwi, prowadzących do jaskini o powierzchni ponad pięciu tysięcy hektarów, pełniącej funkcję magazynu na zapasy i materiały budowlane. Jaskinia, czule zwana arką, jest jednym ze szczytowych osiągnięć ludzkiej ambicji i talentu inżynieryjnego.

W powietrzu unosi się wilgotny, mineralny zapach.

Z sufitu zwieszają się ogromne kuliste lampy, które ciągną się jak okiem sięgnąć w głąb jaskini.

Podchodzą do humvee’a zaparkowanego przed wlotem do tunelu, Pilcherowi już brakuje tchu, w nogach czuje zbliżające się skurcze.

Pope prowadzi.

Oświetlenie jarzeniowe tunelu jeszcze nie funkcjonuje, więc humvee toczy się w dół pod kątem piętnastu stopni w deprymującą ciemność, rozjaśnianą tylko przednimi światłami, odbijającymi się od wilgotnych skał.

Pilcher siedzi z przodu, obok swojego człowieka od mokrej roboty.

Wciąż czuje się zdezorientowany, ale stopniowo wraca do siebie.

Jego ludzie powiedzieli mu, że stan zawieszenia trwał tysiąc osiemset lat, ale z każdym wdechem wydaje mu się to coraz mniej możliwe. Pilcher ma wrażenie, że zaledwie kilka godzin minęło od zabawy sylwestrowej w 2013 roku, kiedy on i cała załoga spełnili toast szampanem Dom Pérignon, rozebrali się do naga, po czym weszli do modułów zawieszających.

W miarę jak zjeżdżają w dół, czuje w uszach ucisk wywołany różnicą ciśnień.

W brzuchu narasta nerwowe łaskotanie.

Pilcher zerka przez ramię na siedzącego z tyłu Levena, szczupłego młodego człowieka o twarzy dziecka i oczach mędrca.

– Możemy bez obaw oddychać w tej atmosferze? – pyta Pilcher.

– Owszem, uległa zmianie, ale tylko nieznacznie – odpowiada Leven. – Tlen i azot nadal są, dzięki Bogu, głównymi składnikami. Obecnie jednak w powietrzu jest o jeden procent więcej tlenu i o jeden procent mniej azotu. Gazy cieplarniane powróciły do poziomu z czasów przedindustrialnych.

– Rozumiem, że rozpoczęliście już dekompresję superstruktury?

– Przystąpiliśmy do niej niezwłocznie. Już zasysamy powietrze z zewnątrz.

– Jeszcze jakieś istotne informacje?

– Nasze organizmy odzyskają pełnię sił i zaadaptują się dopiero za kilka dni.

– Co pokazuje nasz zegar elektronowy?

– Dziś jest czternasty lutego roku Pańskiego trzy tysiące osiemset trzynastego – mówi Leven z szerokim uśmiechem. – Wesołych walentynek dla wszystkich.

Arnold Pope zatrzymuje humvee’a, długie światła odbijają się od tytanowego portalu chroniącego przed światem zewnętrznym tunel, superstrukturę oraz wszystkich śpiących.

Pope gasi silnik, ale nie wyłącza świateł.

Wszyscy wysiadają z wozu, a Pope idzie na tył i otwiera drzwi bagażowe.

Z półki zdejmuje strzelbę powtarzalną.

– Na miłość boską, Arnie – mówi Pilcher. – Jesteś nieuleczalnym pesymistą.

– Za to płacisz mi ciężką forsę, nie? Gdyby to ode mnie zależało, jechaliby z nami wszyscy ochroniarze.

– Nie, na razie wszystko ma przebiegać kameralnie.

– Pam, mogłabyś tu poświecić latarką? – odzywa się Leven.

Kiedy dziewczyna kieruje światło na koło otwierające portal, Pilcher mówi: – Odczekajmy chwilę.

Leven się prostuje.

Pope podchodzi bliżej.

Ted i Pam zwracają się ku niemu.

Pilcher wciąż ma ochrypły głos od środków farmakologicznych, którymi go obudzono.

– Nie pozwólmy, by ta chwila nam umknęła – mówi, a jego ludzie przyglądają mu się uważnie. – Czy wszyscy pojmujecie, czego dokonaliśmy? Oto odbyliśmy najniebezpieczniejszą i najśmielszą podróż w historii ludzkości. Nie w przestrzeni. W czasie. Wiecie, co czeka na nas za tymi drzwiami?

Pilcher pozwala, by pytanie zawisło w powietrzu.

Nikt nie reaguje.

– Czyste odkrycie.

– Nie rozumiem – przyznaje Pam.

– Już to mówiłem, ale powtórzę. Oto Neil Armstrong schodzi po stopniach Apollo 11, by po raz pierwszy stanąć na Księżycu. Bracia Wright testują samolot w Kitty Hawk. Kolumb wychodzi na brzeg Nowego Świata. Nie sposób stwierdzić, co leży za tym portalem.

– Przewidywałeś, że ludzkość wyginie – mówi Pam.

– Owszem, ale moje przewidywania nie były niczym innym niż właśnie tym. Przewidywaniami. Mogłem się mylić. Za tymi drzwiami mogą stać wieżowce wysokie na trzy tysiące metrów. Wyobraźcie sobie człowieka z dwieście trzynastego roku, który wkracza w rok dwa tysiące trzynasty. „Najpiękniejszą rzeczą, jakiej możemy doświadczyć, jest tajemnica”. To słowa Alberta Einsteina. Powinniśmy smakować tę chwilę.

Leven kieruje uwagę na koło otwierające drzwi, zaczyna obracać nim w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Kiedy koło zatrzymuje się w pozycji docelowej, Leven mówi: – Czy zechce pan pełnić honory?

Pilcher podchodzi do portalu.

– To ta zapadka.

Pilcher otwiera zapadkę.

Przez chwilę nic się nie dzieje.

Światła humvee’a gasną.

Mrok rozjaśnia tylko mizerna latarka Pam.

Pod ich stopami rozlega się jęk przypominający skrzypienie starego statku.

Ciężkie drzwi portalu dygoczą i zaczynają ustępować.

Potem…

Chodnik zalewa światło, sunie ku nim jaskrawa plama.

Serce Pilchera wali jak młotem.

To najbardziej ekscytująca chwila jego życia.

Na chodnik sypie się śnieg, tunel przecina porażający mróz. Pilcher mruży oczy w świetle.

Gdy wysoki na sto dwadzieścia centymetrów portal otwiera się na oścież, świat ukazuje się niczym obraz.

Widzą smagany śnieżycą las sosnowy pełen głazów.

Stąpając w miękkim, głębokim na trzydzieści centymetrów puchu, wchodzą do lasu.

Jest ciszej niż cicho.

Szepcze padający śnieg.

Po blisko dwustu metrach Pilcher staje. Reszta robi to samo.

– Wydaje mi się, że tędy biegła droga do Wayward Pines.

Stoją w gęstym sosnowym lesie, nigdzie nie widać ani śladu drogi.

Pilcher wyciąga kompas.

Idą na północ, w dolinę.

Nad nimi piętrzą się sosny.

– Ciekawe, ile razy ten las palił się i odrastał – odzywa się Pilcher.

Zmarzł. Bolą go nogi. Pewien jest, że pozostali czują podobną słabość, ale nikt się nie skarży.

Grupa brnie dalej, aż do miejsca, w którym drzewa się kończą. Pilcher nie wie dokładnie, jak daleko zaszli. Śnieg przestał padać i Pilcher po raz pierwszy widzi coś znajomego: potężne skalne zbocza, które przed blisko dwoma tysiącami lat otaczały miasteczko Wayward Pines.

Sam się dziwi, jaką otuchą napawa go ponowny widok tych gór. Dwa tysiąclecia to długi okres w odniesieniu do lasów i rzek, ale zbocza wyglądają praktycznie tak samo. Jak starzy przyjaciele.

Wkrótce grupa staje w samym środku doliny.

Nie ostał się ani jeden dom.

Nie ma nawet śladu ruin.

– Jakby tu nigdy nie było miasta – mówi Leven.

– Co to znaczy? – pyta Pam.

– Co „co znaczy”? – dopytuje Pilcher.

– Że przyroda odzyskała, co do niej należało. Miasto zniknęło.

– Trudno stwierdzić. Może Idaho jest teraz wielkim rezerwatem. Może Idaho już nie ma. Musimy się sporo dowiedzieć o tym nowym świecie.

Pilcher rozgląda się za Pope’em. Ten zapuścił się dwadzieścia metrów w głąb polany i klęka w śniegu.

– Co jest, Arnie?

Pope macha na Pilchera, żeby podszedł.

Grupa zbiera się wokół Pope’a, który pokazuje na ślady.

– Ludzkie? – pyta Pilcher.

– Mają rozmiar śladu ludzkiej stopy, ale rozstaw zupełnie się nie zgadza.

– Dlaczego?

– Czymkolwiek jest to coś, poruszało się na czterech kończynach. Widzicie? – Pope dotyka śniegu. – Tu są tylne nogi. Tam przednie. Spójrzcie na odległość między śladami. To cholernie długi krok.

W południowo-zachodnim zakątku doliny, pośród karłowatych dębów i topoli osikowych znajdują głazowisko. Pilcher kuca, żeby przyjrzeć się jednemu z głazów, zgarnia śnieg z podstawy. Marmur, niegdyś wypolerowany, z biegiem lat stał się chropowaty.

– Co to za kamienie? – pyta Pam, przesuwając dłonią po podobnej bryle.

– Ruiny cmentarza – odpowiada Pilcher. – Inskrypcje uległy erozji. To wszystko, co zostało z Wayward Pines z XXI wieku.

Wracają do superstruktury.

Wszyscy są osłabieni.

Wszyscy zmarznięci.

Znowu sypie gęsty śnieg, za całunem bieli majaczą skały i wiecznie zielone rośliny.

– Chyba nikogo nie ma w domu – zauważa Leven.

– Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobimy, będzie wysłanie dronów – mówi Pilcher. – Poślemy je do Boise, Missouli, nawet do Seattle. Dowiemy się, czy cokolwiek przetrwało.

Po własnych śladach wracają do lasu. Grupę ogarnia cisza, ale po chwili, w dolinie za nimi, rozlega się słaby, niepokojący krzyk, który odbija się echem od ośnieżonych szczytów.

Wszyscy się zatrzymują.

Pierwszemu krzykowi odpowiada drugi, niższy, ale wyrażający takie samo połączenie smutku i agresji.

Pope otwiera usta, żeby coś powiedzieć, gdy nagle w okolicznych lasach rozbrzmiewa prawdziwa kanonada krzyków.

Pędzą po śniegu, najpierw truchtem, ale gdy krzyki się zbliżają, wszyscy przyspieszają do sprintu.

Około stu metrów od tunelu nogi odmawiają Pilcherowi posłuszeństwa, pot cieknie mu po twarzy. Pozostali dobiegli już do portalu. Właśnie wchodzą do środka, ponaglają Pilchera, ich głosy mieszają się z krzykami.

Obraz świata rozmywa się w oczach Pilchera.

Ogląda się za siebie.

Wśród sosen dostrzega ruch – ścigają go jasne postacie na czterech nogach.

Dysząc, chwyta powietrze i myśli: „Zginę pierwszego dnia po wyjściu z zawieszenia”.

Świat czernieje, jego twarz kostnieje z zimna.

Nie stracił przytomności.

Po prostu leży twarzą w śniegu i nie może się ruszyć.

Krzyki się zbliżają, ktoś nagle podnosi go z puchu. Przewieszony przez ramię Arnolda Pope’a Pilcher widzi zeskakujące z drzew i nadciągające człekokształtne stworzenia, najbliższe o kilkanaście metrów od nich.

Pope wpycha go w tytanowe drzwi, a gdy Pilcher pada na ziemię, Pope gramoli się do środka.

Pilcher leży z twarzą przyciśniętą do zimnego betonu.

– Cofnij się! – krzyczy Pope. – Leżysz tuż przy drzwiach!

Portal się zatrzaskuje.

Po drugiej stronie rozlega się łomotanie o metal.

Pilcher, wreszcie bezpieczny, stopniowo traci przytomność.

Ostatnią rzeczą, jaką słyszy przed osunięciem się w mrok, są słowa Pam przekrzykującej ogólną histerię: – Co to, kurwa, za stwory!?

(...)

***

Książka nominowana w Plebiscycie Książka Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii Horror.

Zaledwie trzy tygodnie minęły, odkąd agent specjalny Ethan Burke przybył do Wayward Pines. To wystarczyło, żeby pojął, co się dzieje w miasteczku. Mieszkańcom mówi się, kogo mają poślubić, gdzie zamieszkać i gdzie pracować, i wpaja im, że założyciel Wayward Pines jest bogiem. Nikomu nie wolno wyjechać, a zadawanie pytań kończy się tragicznie.

Miasteczko otacza wysokie ogrodzenie pod napięciem. Chroni przed tajemniczym zagrożeniem, które może roznieść wszystko w pył. Strach sprawia, że wszyscy mieszkańcy znajdują się pod kontrolą szaleńca i jego wyznawców...

„Krzyk” zamyka porażającą trylogię Blake’a Croucha – ale czy kończy grę pozorów?

Cykl: Wayward Pines (tom 3)