Mniej niż 0 - Mini Recenzje: Wiedźma Beatrice Salvioni

"Trudno zdjąć z siebie ciało nieboszczyka.

Odkryłam to, mając dwanaście lat, gdy z nosa i ust leciała mi krew, a majtki owijały się wokół kostki."

Właśnie tak zaczyna się ta piekna opowieść, która ma duszyczkę 12- letniej dziewczynki, ukazuje magię młodości i przyjaźni oraz konsekwencje nieuchronnej dorosłości.

Idealna propozycja dla miłośników Genialnej przyjaciółki. Czyli dla mnie.

Nasączona klimatem beztroski dzieciństwa, a właściwie tak powinno być, gdyby to była baśń. Ale ta opowieść jest bardzo prawdziwa, więc jej urok tkwi w prawdzie właśnie, nasączonej uroczą atmosferą, nie dającą się zignorować.

"Po jednej stronie było życie, które znałam, po drugiej to, które odkrywała przede mną Wiedźma. A to, co przedtem uważałam za słuszne, traciło kształt, jak odbicie w wodzie w umywalce, kiedy człowiek opłukuje twarz. W świecie Wiedźmy odbywały się zawody, kogo bardziej podrapią koty, a ból zlizywało się razem z krwią. To był śiwat, w którym człowiek nie mógł udawać kogoś, kim nie był, a z chłopakami rozmawiało się, patrząc im w oczy.

Obserwowałam ten świat, trzymając się na skraju, gotowa wskoczyć do środka. I nie mogłam się doczekać, żeby to zrobić."

Świetnie zarysowana postać Wiedźmy, dziewczynki, która wyłamywała się z ram, stanowiąc tym samym doskonały przykład zakłamania świata dorosłych, niesprawiedliwości świata i patriarchatu, któremu wolno było wszystko.

Czyżby?

"Mówili o niej Wiedźma i nikt jej nie lubił.

Wypowiedzenie jej imieniaprzynosiło pecha. To była czarownica, jedna z tych, co to sprawiają, że człowiek czuje na plechach oddech śmierci. Miała w sobie diabła i nie wolno było z nią rozmawiać."

Piękna, prawdziwa, mądra, smutna, surowa, dojrzała do szpiku kości powieść, którą pochłania się za jednym zamachem, nie tam żadne czytadło, ale opowieść, dzięki którym tak bardzo kochamy czytać.

MOJA OCENA: 8/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

***

Mocna powieść o trudnościach bycia kobietą w świecie mężczyzn.

Monza, marzec 1936 roku. Na brzegu rzeki Lambro dwie młode dziewczyny, na wpół ubrane i mocno zdenerwowane, próbują ukryć zwłoki mężczyzny. Jak i dlaczego znalazły się w tym miejscu?

Dwunastoletnia Francesca, pochodząca z mieszczańskiej rodziny, każdego dnia obserwuje z mostu dziewczynę z bosymi stopami i podrapanymi, ubłoconymi nogami, bawiącą się z chłopcami w rzece. Marzy, by się z nią zaprzyjaźnić, mimo że wszyscy w mieście uważają Maddalenę za Wiedźmę, czyli tę, która sprowadza nieszczęścia. Jej determinacja, postawa kogoś, kto niczego się nie boi, fascynuje Francescę. Wkrótce los połączy ich drogi, a dziewczyny odkryją moc przyjaźni, która pomaga przeciwstawić się niesprawiedliwości.

Dzięki Maddalenie Francesca odkrywa wagę nieposłuszeństwa, a także to, co oznacza bycie kobietą w czasach, gdy jedyny liczący się głos należy do mężczyzn. W obliczu przemocy i hipokryzji Francesca

uczy się, jak sprawić, by jej własny głos stał się słyszalny.