Mniej niż 0 - Mini Recenzje: Ocean na końcu drogi Neil Gaiman

„Bardzo dokładnie pamiętam swoje dzieciństwo... Wiedziałem wówczas straszne rzeczy. Ale wiedziałem też, że nie mogę pozwolić, by dorośli się zorientowali, że wiem. To by ich przeraziło”.

Przecudowna, pełna magii opowieść o dziewczynce, która twierdziła, że staw za jej domoem to ocean - przejście do innego świata.

To jedna z tych przystępnych powieści, jeśli chodzi o twórczość Gaimana, przynajmniej dla mnie.

Pochłania od pierwszych stron niesamowitym klimatem, tajemnicą, niezbadanymi, niezgłębionymi i niewyjaśnionymi rzeczami i znjawiskami, które tylko czekają, aby przedostać się przez cieniutką szczelinę między światami.

Nostalgiczna podróż do czasów dzieciństwa dla każdego czytelnika, ale podróż nieznana, niebezpieczna pełna potworów i nieoczywistości.

Polecam!!!!

MOJA OCENA: 9/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

***

"Ocean na końcu drogi" to książka o pamięci, magii i przetrwaniu, o potędze opowieści i mroku skrytym w każdym z nas, dzieło niezrównanej wyobraźni Neila Gaimana. "Ocean na końcu drogi" to baśń, nadająca nowe ramy współczesnej fantasy: poruszająca, przerażająca i poetycka - czysta jak sen, delikatna jak skrzydełko motyla, niebezpieczna jak klinga w ciemności - owoc geniuszu narracyjnego Gaimana.

Dla naszego narratora wszystko zaczęło się czterdzieści lat temu, kiedy lokator, wynajmujący pokój u jego rodziców, ukradł im samochód i popełnił w nim samobójstwo, budząc tym czynem pradawne moce, które lepiej byłoby zostawić w spokoju. Pojawiają się mroczne stwory spoza naszego świata i nasz narrator potrzebuje wszystkich sił i sprytu, by nie stracić życia w obliczu pierwotnej grozy, zarówno tej przyczajonej w rodzinnym domu, jak i sił, które gromadzą się, by ją zniszczyć.

Pomocy może szukać wyłącznie u trzech kobiet z farmy na końcu drogi. Najmłodsza z nich twierdzi, że jej staw to ocean. Najstarsza pamięta Wielki Wybuch.