Mniej niż 0 - Mini Recenzje: Wiatr przez dziurkę od klucza

Klimat serii Wieża utrzymany:-)

MOJA OCENA: 10/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

PRZEDMOWA
Większość osób trzymających w rękach tę książkę śledziła przygody Rolanda i jego towarzyszy – jego ka-tet – przez lata, a niektórzy od samego początku. Inni – i mam nadzieję, że jest ich wielu, zarówno nowych, jak i stałych czytelników – mogą zadać sobie pytanie: Czy mogę czytać tę powieść i cieszyć się nią, jeśli nie czytałem innych książek z cyklu Mroczna Wieża! Moja odpowiedź brzmi: tak, jeżeli będziecie pamiętali o kilku sprawach.Po pierwsze, Świat Pośredni leży obok naszego i w wielu miejscach się nań nakłada. W niektórych punktach znajdują się drzwi łączące oba te światy, a w innych granica między nimi jest tak cienka i przepuszczalna, że łączą się ze sobą. Trzy osoby tworzące ka-tet Rolanda, czyli Eddie, Susannah i Jake, zostały kolejno powołane, każda z innej nowojorskiej i niebezpiecznej rzeczywistości, aby wziąć udział w wyprawie rewolwerowca. Czwarty towarzysz ich podróży, bumbler zwany Ejem, jest złotookim stworzeniem pochodzącym ze Świata Pośredniego. A ten świat jest stary i zrujnowany, pełen potworów i magii, której nie można ufać.Po drugie, Roland Deschain z Gilead jest rewolwerowcem – jednym z nielicznych próbujących utrzymać porządek w świecie rosnącego bezprawia. Jeśli uznacie rewolwerowców z Gilead za dziwne połączenie błędnych rycerzy oraz szeryfów z Dzikiego Zachodu, będziecie bliscy prawdy. Większość z nich, chociaż nie wszyscy, wywodzi się z rodu dawnego Białego Króla, znanego jako Arthur Eld (mówiłem wam, że te światy się nakładają). Po trzecie, nad Rolandem ciąży straszliwa klątwa. Zabił swoją matkę, gdyż miała romans – niezupełnie z własnej woli i z pewnością wbrew zdrowemu rozsądkowi – z facetem, którego spotkacie na kartkach tej powieści. Chociaż Roland zrobił to pod wpływem magii, wciąż się obwinia, a śmierć nieszczęsnej Gabrielle Deschain dręczy go od wczesnej młodości. Te wydarzenia są wyczerpująco opisane w cyklu Mroczna Wieża, ale pomyślałem, że warto, aby wszyscy o nich wiedzieli. Stali czytelnicy powinni umieścić tę książkę po powieści Czarnoksiężnik i kryształ, a przed Wilkami z Calla... co chyba czyni ją tomem numer 4,5.Co do mnie, z przyjemnością odkryłem, że moi starzy przyjaciele mają jeszcze coś do powiedzenia, gdyż myślałem, że ich historie już zostały opowiedziane. Ponowne spotkanie z nimi po latach sprawiło mi wielką radość. Stephen King14 września 2011 rok

LODODMUCH

Po opuszczeniu Szmaragdowego Pałacu – niestety, nie był on pałacem z krainy Oz, jednakże teraz stał się grobowcem nieprzyjemnego faceta, znanego ka-tet Rolanda jako Tik-Tak – Jake zaczął coraz bardziej oddalać się od Rolanda, Eddiego i Susannah.

– Nie martwisz się o niego? – spytała Susannah. – O to, że jest tam sam?

– Ma ze sobą Eja – powiedział Eddie, mówiąc o bumblerze, który uznał Jake’a za swojego najlepszego przyjaciela. – A Ej dobrze traktuje miłych ludzi, ale ma ostre zęby dla tych, którzy mili nie są. O czym boleśnie przekonał się niejaki Gasher. – Ponadto Jake ma broń swojego ojca – dodał Roland. – I wie, jak się nią posłużyć. Wie to bardzo dobrze. Nie zejdzie ze ścieżki Promienia.

Wskazał w górę okaleczoną dłonią. Nisko wiszące chmury w większości były nieruchome, tylko jeden ich rząd powoli płynął na południowy wschód. W kierunku Gór Gromu, jeśli notatka pozostawiona dla nich przez kogoś podpisującego się RF mówiła prawdę. Ku Mrocznej Wieży.

– Tylko dlaczego... – zaczęła Susannah, lecz nagle fotel inwalidzki podskoczył na wyboju. Odwróciła się do Eddiego. – Uważaj, gdzie mnie pchasz, złotko.

– Przepraszam – rzekł Eddie. – Drogowcy ostatnio nie naprawiali tego odcinka autostrady. Najwidoczniej na skutek cięć budżetowych.

Wprawdzie nie była to autostrada, tylko droga... przynajmniej kiedyś: teraz zostały z niej dwie ledwie widoczne koleiny miejscami zasłane kulami solanki kolczystej. Wcześniej tego ranka minęli nawet opuszczony sklep z ledwie czytelnym szyldem SKŁAD TOWARÓW TOOKA. Weszli do środka, szukając prowiantu – wtedy jeszcze Jake i Ej byli z nimi – lecz nie znaleźli niczego prócz kurzu, starych pajęczyn i szkieletu jakiegoś stworzenia, które mogło być dużym szopem, małym psem lub bumblerem. Ej obwąchał go pobieżnie, po czym obsikał kości i opuścił skład, żeby usiąść na środku drogi i owinąć się puchatym ogonem. Spoglądał tam, skąd przyszli, i węszył. Roland widział dziwne zachowanie bumblera i zaczął się niepokoić. Może ktoś ich tropił? Nie wierzył, żeby tak było, ale wygląd Eja – rozdęte nozdrza, nastawione uszy, podwinięty ogon – przywoływał jakieś wspomnienie lub skojarzenie, którego nie potrafił uchwycić.

– Dlaczego Jake chce być sam? – zapytała Susannah.

– Czy uważasz to za niepokojące, Susannah z Nowego Jorku? – zapytał Roland.

– Tak, Rolandzie z Gilead, uważam to za niepokojące. Uśmiechnęła się przyjaźnie, lecz w jej oczach zapalił się dawny groźny błysk. Roland wiedział, że to ta część jej osobowości, która należała do Detty Walker. Detta nigdy nie odejdzie na zawsze i wcale nie było mu przykro z tego powodu. Bez tej obcej osoby, która wciąż tkwiła w jej sercu niczym okruch lodu, Susannah byłaby tylko ładną czarnoskórą kobietą z nogami obciętymi poniżej kolan. Wraz z Dettą stała się osobą, z którą należało się liczyć. Była niebezpieczna. Była rewolwerowcem.

– On ma o czym myśleć – cicho powiedział Eddie. – Wiele przeszedł. Nie każdy dzieciak powraca z zaświatów. I jest tak, jak mówi Roland: jeśli ktoś stanie mu na drodze, gorzko tego pożałuje. – Eddie przestał pchać wózek, otarł pot z czoła i spojrzał na Rolanda. – Czy w ogóle jest tu ktoś na tym podmiejskim pustkowiu, Rolandzie? Czy może wszyscy poszli dalej? – Och, zgaduję, że kilku tu zostało.

Wcale nie zgadywał; podążając ścieżką Promienia, byli kilkakrotnie obserwowani. Raz przez wystraszoną kobietę z niemowlęciem w zawiniątku, obejmującą ramieniem dwójkę dzieci. Raz przez starego farmera, półmutanta z podrygującą macką zwisającą mu z kącika ust. Eddie i Susannah nie widzieli tych ludzi i nie wyczuli obecności innych, którzy bezpiecznie skryci w krzakach i wysokich trawach obserwowali ich przemarsz. Eddie i Susannah musieli jeszcze wiele się nauczyć. Jednakże wyglądało na to, że nauczyli się już przynajmniej części tego, co będzie im potrzebne, ponieważ Eddie zapytał:

– Czy to ci podążający za nami, których zwęszył Ej?

– Nie wiem.

Roland zastanawiał się, czy dodać, że jest pewny, iż w dziwnym umyśle małego bumblera zalęgła się inna myśl, ale postanowił o tym nie mówić. Rewolwerowiec spędził długie lata bez ka-tet i przywykł nie zasięgać niczyich rad. Powinien zerwać z tym zwyczajem, jeśli ka-tet ma pozostać silne. Lecz nie dziś, nie tego ranka.

– Ruszajmy – powiedział. – Jestem pewien, że Jake tam na nas czeka (...)

***

Roland z Gilead jest rewolwerowcem, jednym z nielicznych usiłujących utrzymać porządek w świecie rosnącego bezprawia, połączeniem błędnego rycerza i szeryfa z Dzikiego Zachodu. Wraz z grupą towarzyszy przemierza złowrogi, wyludniony świat, zniszczony przez wojny, zamieszkały przez mutanty i demony, w poszukiwaniu tajemniczej Mrocznej Wieży stojącej w centrum istnienia wszystkich światów. Wędrowców zatrzymuje lodowaty wicher niszczący wszystko na swojej drodze. Chcąc przetrwać, znajdują schronienie w opustoszałym budynku wiejskiej świetlicy. Tam spędzają noc, słuchając opowiadania Rolanda o jednej z pierwszych misji, jaką wykonał po tym, gdy stał się rewolwerowcem. Wysłany przez ojca do Debarii, by pomóc tamtejszym mieszkańcom uporać się z mordującym całe rodziny zmiennokształtnym stworem, skóroczłekiem, Roland bierze pod opiekę dziesięcioletniego chłopca, Billa Streetera, jedynego ocalałego z ostatniej rzezi. Usiłując uspokoić przerażone dziecko, opowiada mu swą ulubioną historię z dzieciństwa zatytułowaną Wiatr przez dziurkę od klucza, którą często czytała mu matka. Występuje w niej chłopiec, Tim Ross, znany później jako Tim Dzielne Serce, nieustraszony rewolwerowiec...

Cykl: Mroczna Wieża (tom 4.5)