"Otwieramy okna. Krajobraz jest poszarzały, naznaczony ciemnością. Cuchnie końcem świata."
Dokładnie taka jest atmosfera tej opowieści.
Ale to zaleta.
Nie wiem, o czym ja tu właśnie przeczytałam. Serio.
Powieść z tajemniczo-onirycznej półki: co autor miał na myśli...? Wiem, że było tam jakieś drugie dno, którego nie chciało mi się dociekać, ponieważ mega mi się spodobała już ta pierwsza warstwa.
Odebrałam to jak super klaustrofobiczneo-oniryczne post apo. Izolacja i tajemnica. Scena należy do kilku postaci, z których chyba nie wszyscy są realni, jak i świat, w którym poznajemy główną bohaterkę.
Jest dziwnie, mrocznie... a potem robi się coraz zdziwniej i zdziwniej...
Polecam, numerem jeden jest tu klimat, tajemnica i narracja.
MOJA OCENA: 7/10
PRZECZYTAJ FRAGMENT!
TU
***
„Pani K.” to piękna powieść Marty Knopik o zagmatwanych ścieżkach umysłu, które mogą prowadzić na manowce, oraz o poszukiwaniu prawdy o świecie i o sobie. To historia niejednoznaczna, z niepokojącą wizją świata i ludzkiej samotności.
Pani K. co noc wybudza się ze snu o trzeciej trzydzieści trzy. Pan K. martwi się stanem jej zdrowia. Oboje, tak jak inni mieszkańcy wieżowca, nie opuszczają swojego lokum. Rytm ich życia wyznaczają cykle pracy oraz dostawy żywności.
Świat wydaje się Pani K. miejscem przerażającym. Czuje się uwięziona, a informacje, które do niej docierają, uważa za nieprawdziwe. Ma wrażenie, że gdyby przestała brać leki przepisane przez psychiatrę, byłoby jej łatwiej zrozumieć rzeczywistość.
Tak rozpoczyna podróż do wnętrza własnej pamięci.
Okazuje się ona drogą w nieznane…
Czy bohaterka dowie się, dlaczego tak naprawdę tkwi we własnym mieszkaniu? Czy uda jej się wydostać? Czy jeszcze będzie po co?
AUTOR
.jpg)