Mniej niż 0 - Mini Recenzje: Witajcie w Ameryce Linda Boström Knausgård

"Przestałam mówić, gdy moje dorastanie zaczęło zajmować we mnie zbyt dużo miejsca."

Kolejna dojrzała, przejmująca, ale krótka historia dramatu. Historia dziewczyny, która przestaje mówić po tym, jak spełniła się jej modlitwa o śmierć ojca. Historia o tym, że milczenie jest bronią. Ochroną. Manipulacją. Ciemnością.

"Ciemność była wszędzie.Ciemność miała zapach. Pachniała strachem i jeszcze czymś słodkim. Ciemność tryskała z kranu i wypełniała wannę. Myłam włosy w ciemności, moje, ciało, całą siebie. Zjadałam ciemność, farbowała mnie od środka. Przesączała się powoli do mojego wnętrza."

I choć zakończenie niekoniecznie doprowadziło mnie do jakiegoś wniosku, to jednak całość jest przejmująca, głęboka i dojrzała. To wewnętrzne stadium rozpaczy i bezradności, połączonej z miłością do rodziny.

"Milczenie istniało zawsze jako możliwość. Czarna podłoga, na której mogłam stanąć."

Witamy w Ameryce nie jest autobiografią, ale prawie wszystko wydarzyło się w prawdziwym życiu autorki.

POLECAM

MOJA OCENA: 8/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

***

Świat jedenastoletniej Ellen zawalił się w momencie odejścia, a potem śmierci, ojca. W ramach protestu, ale też z poczucia winy, dziewczynka postanawia przestać mówić.

W powolnej opowieści Lindy Boström Knausgård śledzimy losy naszej bohaterki zamkniętej w mikrokosmosie tego, co pozostało z rodziny – matki i brata. „Nasza rodzina jest rodziną światła” powtarza matka, ale tak naprawdę jej członkowie żyją w cieniu.

Główna bohaterka nie współczuje samej sobie, nie prosi nas o litość, a więc i my, czytelnicy, jej nie współczujemy.

„Dagens Nyheter”

Pełna delikatności historia dziewczynki: minimalistyczna, zwięzła, subtelna, ale też brutalna. Napisana w samoobronie, zapewniająca wyzwolenie.

„Der Spiegel”

Ellen korzysta z najmocniejszej broni, jaką dysponuje: milczenie bohaterki udowadnia, że siła literatury jest niezrównana.

„Vanity Fair”