Znalazłam swoje plemię Ruth Fitzmaurice

Bardzo osobista opowieść o zmaganiu się z chorobą ukochanego małżonka, z piątką dzieci u boku. O radzeniu sobie z traumą.
Wewnętrzne przemyślenie spychają na dalszy plan akcję, której tu niewiele.
Na faktach.
Myślę, że osoby, znajdujące się w podobnej sytuacji odnajdą w tej historii dużo siły i pociechy.
To jednak nie bardzo moje klimaty - nie lubię czytać o traumach, które zdarzają się na co dzień...

Ciężki temat, bardziej wymagająca narracja, ocierająca się troszkę o poetyckie spojrzenie na rzeczywistość - jak pisarz radzi sobie ze stratą i rzeczywistością.

Ekranizacja wkrótce.

MOJA OCENA: 6/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

W samym środku kryzysu rodzinnego Ruth Fitzmaurice znalazła swoje plemię – i niespodziewane pocieszenie we wzburzonych falach Morza Irlandzkiego.

Rodzinę Ruth tworzą pięcioro pełnych wigoru dzieci oraz mąż, Simon, reżyser filmowy, chory na stwardnienie zanikowe boczne i mogący porozumiewać się tylko oczami. „Plemię” to przyjaciółki Ruth, które regularnie zbierają się w zatoczce w Greystones i pływają w lodowatym morzu po prostu dla przyjemności.

Nazwały się żartobliwie Klubem Pływackim Dotkniętych Tragedią Żon i spotykają się, by stawić czoło niezwykle trudnym wyzwaniom, jakie stawia przed nimi życie, nie mówiąc już o ogromnych falach toczących się po horyzont. Pływanie jest jednym ze sposobów stosowanych przez Ruth w walce o utrzymanie mocnej, choć milczącej więzi z mężem. Opowiadając historię swego małżeństwa i kreśląc obraz obecnej skomplikowanej sytuacji rodziny, Ruth pisze o swej pasji i jednym z najpiękniejszych momentów, w których mogła dać jej ujście – pływaniu o północy, przy pełni księżyca, w rocznicę ślubu z Simonem.

Znalazłam swoje plemię to wezwanie dla nas wszystkich, byśmy kochali najmocniej, jak potrafimy, i żyli całą pełnią, a także podnoszący na duchu list do męża, rodziny i przyjaciół o pięknie świata natury i urodzie życia.