Żmijowisko Wojciech Chmielarz

"Matki zawsze mówią, że wszystkie swoje dzieci kochają tak samo.Matki kłamią."

Na dobrym poziomie opowieść nie w moim klimacie :)
Generalnie nie czytuję kryminałów, wolę thrillery. Tu skusiła mnie historia i miejsce - Żmijowisko:) Miałam na dzieję na odrobinę mroku i tajemniczej atmosfery.
Mroku nie dostałam. Atmosfer była, ale nie tajemnicza. Raczej napięta. Frustrująca. Zawistna.

Nie jestem także fanką typowo polskich klimatów w literaturze, w stylu: Kryśka, podaj piwo... :/ Za duża dawka realizmu.
Jednakże...

Narracja bardzo dobra, sama opowieść klimat posiada. 

Najlepszy w tej historii jest twist - wisienka na torcie:)

Dużo postaci, dość sporo dialogów i różnych interakcji bohaterów - dużo zamieszania, ale to moje odczucie.

Bardzo dobra i prawdziwa postać głównego bohatera!
Miłośnicy tego rodzaju polskich opowieści kryminalnych będą z pewnością zachwyceni. 

Pomijając moje uprzedzenia:

MOJA OCENA: 7/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

PROLOG

Próbowała się ‌zabić dwa razy. ‌Za pierwszym razem ‌wzięła ‌środki nasenne. ‌Całą garść ‌rohypnolu, ‌który popiła wódką. Poczuła ‌się odprężona i cholernie szczęśliwa. ‌Złe myśli same uciekły ‌jej z głowy, ‌chociaż wcześniej oblepiały zwoje ‌mózgowe warstwą czarnej lepkiej ‌smoły. ‌A potem ‌niespodziewanie ‌się ‌przestraszyła. ‌Pobiegła do toalety, obijając ‌się po ‌drodze boleśnie o ściany. ‌Klęknęła przy sedesie ‌i włożyła sobie dwa ‌palce głęboko w usta. Zaczęła ‌wymiotować, a deska ‌klozetowa spadła na nią ‌i uderzyła w potylicę. ‌Kiedy wyrzygała ‌już wszystko, co miała ‌w żołądku, a z jej ust wylewała ‌się tylko pożółkła kwaśna ‌ślina, wróciła do ‌sypialni i zasnęła na szesnaście ‌godzin.

Za drugim razem ‌to była kwestia ‌impulsu. Luty. Mokro, ‌zimno ‌i ciemno. ‌Długo ‌płakała w ubikacji. Zużyła ‌prawie całą rolkę papieru ‌toaletowego, wycierając łzy z twarzy. ‌W końcu ‌wstała. Przeszła do dużego ‌pokoju. Otworzyła drzwi balkonowe. Owiało ją chłodne powietrze. Przełożyła najpierw jedną nogę przez barierkę, potem drugą. Spojrzała w dół. Pod sobą miała pięć pięter, a na samym dole chodnik wyłożony kostką brukową. Po drodze nic, co spowolniłoby spadanie. Nic, co mogłoby uratować jej życie.

– Mamo?

Zerknęła za siebie. W balkonowych drzwiach stał Ignaś. Zupełnie zapomniała, że jest w domu. Szybko zeszła z barierki. Serce waliło boleśnie, obijając się o żebra. Przytuliła synka i wbiegła z nim do domu. Zaczęła znowu płakać.

Pocieszała się, że mały ma dopiero trzy lata. Że nie zapamięta widoku mamy, która planowała się rzucić z szóstego piętra. A potem uświadomiła sobie, że nie zapamięta również Ady. Nie chciała żyć w świecie, w którym jedyne wspomnienia jej syna o siostrze będą pochodziły z opowieści innych ludzi.

Matki zawsze mówią, że wszystkie swoje dzieci kochają tak samo.

Matki kłamią.

Ada zajmowała w jej sercu więcej miejsca niż Ignaś. I chociaż ona miała piętnaście lat, a on tylko trzy, to Kamila wiedziała, że nic już się nie zmieni. Wstydziła się tego. Starała się o tym nie myśleć, ale taka była prawda.

To dziecko ukształtowało całe jej dorosłe życie. Pojawiło się, kiedy ona, zaledwie dwudziestojednoletnia studentka, raz zaszalała bez zabezpieczenia. Pamiętała swój strach, kiedy najpierw na teście pojawiły się dwie kreski, a potem wizytę u ginekologa, który potwierdził ciążę. Poradził jej, żeby się cieszyła. Chciała go wtedy uderzyć, bo dla niej to było jak koniec. Zabrakło jej jednak odwagi, żeby zapytać o skrobankę.

Potem poczuła, jak rośnie w niej życie. Pierwsze ruchy w jej macicy. Nieśmiałe, później coraz silniejsze kopnięcia, bolesny poród, bo lekarz idiota nie chciał dać znieczulenia, i wreszcie najpiękniejszy na świecie zapach świeżo urodzonego dziecka i kolejne bóle, kiedy wyrzucała z siebie łożysko. Małżeństwo z chłopakiem, który tak naprawdę nie dorósł do tego, żeby być ojcem, ale przynajmniej bardzo się starał. Ciasne mieszkanko, żebranie po znajomych o meble i ubranka, siedzenie po nocach z płaczącym z powodu kolki dzieckiem i równoczesne uczenie się do sesji. Ciągła obawa o pieniądze. Fuchy łapane gdzie tylko się da. Pomoc przyjaciół i rodziny. Potem pierwsze wakacje we trójkę. Praca, mała stabilizacja. Lepsza praca. Kredyt. Nawet udało się go przewalutować, zanim było za późno. Większe mieszkanie. Samochód.

Ignaś przybył na gotowe. Od początku miał własny pokój, niewielki, bo z przerobionej kuchni, którą przenieśli do dużego pokoju, łącząc z salonem. Mieli pieniądze. Mniej, niżby chcieli, ale więcej niż kiedyś. Nawet pięćset złotych dostali, chociaż spokojnie daliby sobie radę bez.

Kochała go. Był jej małym pięknym synkiem.

Ale nie aż tak jak córkę.

Ady już nie było. Zniknęła. Rozpłynęła się w ciemnościach letniej nocy. Pozostawiła po sobie ogromną dziurę. Kamila była przekonana, że nigdy nic jej nie wypełni.

Myliła się.

Wypełnił ją, aż po same brzegi, matczyny ból po straconym dziecku (...)

***

Mistrzowski thriller Wojciecha Chmielarza. 

Ostatnie wspólne wakacje... Tragedia, która niszczy. Czas, który nie przynosi pocieszenia. Koniec, od którego nie ma ucieczki.

Grupa trzydziestolatków, przyjaciół ze studiów, co roku wyjeżdża wspólnie ze swoimi rodzinami na wakacje. Tym razem trafiają do zagubionej wśród jezior i lasów agroturystyki w niewielkiej wsi Żmijowisko. Bawią się jak zwykle – odreagowując stres szybkiego wielkomiejskiego życia. Jest alkohol, są narkotyki. A także skrywane od lat urazy, dawne uczucia i wzajemne pretensje. 

Podczas jednej z mocno zakrapianych imprez ktoś kogoś prawie topi. Wywiązuje się kłótnia, podczas której otwierają się dawne rany. Następnego dnia córka jednej z par, piętnastoletnia Ada, znika. Pomimo poszukiwań nikomu nie udaje się jej odnaleźć. Rozpływa się w powietrzu.

„Ada była ciągle najważniejsza. Każdego dnia o niej myślałem, każdego. O tym, co się stało. O tym, co moglibyśmy zrobić inaczej.”

Rok później jej ojciec wraca do Żmijowiska, by podjąć ostatnią próbę odnalezienia córki. Przez te dwanaście miesięcy znienawidziła go cała Polska. Ale – jak się okazuje – nie wraca tam sam…

"Żmijowisko" to opowieść o tragedii, która niszczy. O rodzinie, która musi stawić czoło próbie przekraczającej ludzkie wyobrażenia. Uczuciach, które trwają pomimo mijających lat i nie niosą pocieszenia. Zdradzie, bólu i miłości. Strachu, zbrodni i karze. O tym, ile jesteśmy w stanie zrobić dla naszych dzieci i jak wiele nas to kosztuje.