Milczenie lasu Kimi Cunningham Grant
"A z łaską tak bywa, że nie można na nią zapracować. Nie można na nią zarobić. Można ją tylko przyjąć. Lub nie."
Ta powieść to ostoja spokoju i oczekiwania na coś, co ma się wydarzać, a kiedy nareszcie się wydarza, robi to prawie niezauważalnie.
Nie ma tu zawrotnej akcji - jest spokój i cisza, jaka panuje także w otoczeniu, w jakim przyszło żyć głównym bohaterom, co jest palsterkiem miodu na pędzące życie w realu.
Mnie zatrzymała na moment i choć w założeniu miał to być chyba thriller, to dość nietypowy.
Jeśli ktoś pragnie spokojnej lektury, kojącej nerwy, polecam. Nic tam nie trzyma w napięciu, chyba że oczekiwanie na to napięcie właśnie - ale to dla mnie jest na plus.
MOJA OCENA: 6/10
PRZECZYTAJ FRAGMENT!
***
Możesz zapaść się pod ziemię, ale i tak nie uciekniesz przed prawdą.
Bez dostępu do cywilizacji, kontaktu z rodziną i światem zewnętrznym. Od ośmiu lat Cooper i jego córeczka, Finch, żyją samotnie w opuszczonym domku pośrodku niczego, w jednym z Appalaskich lasów. Wszystko ułożyło się dokładnie tak, jak Cooper to zaplanował. I pozwoliło mu zakopać pod ziemią wszystkie tajemnice, które nie mogą wyjść na jaw. O istnieniu ich schronienia wiedzą tylko tajemniczy sąsiad, Szkot, i przyjaciel Coopera, Jake, który co roku przywozi im zapasy na zimę. Tym razem jednak wsparcie nie nadchodzi. Na domiar złego, dorastająca Finch ma już dosyć życia, jakie wybrał dla niej ojciec. Nie rozumie jeszcze, że granice bezpiecznej przestrzeni nieuchronnie się zacierają, a prawda, która nadal ich ściga, może na zawsze zniszczyć świat, jaki zbudowali.
Już niedługo oboje staną przed najtrudniejszym wyborem – czy będą nadal się ukrywać, czy zdecydują się stawić czoła demonom przeszłości?
