Billy Summers Stephen King
"Myślę, że każdy ma w sobie jakąś taką podłość, która z czasem wychodzi na wierzch jak krew albo ropa."
No są opowieści, do których trzeba mieć nastrój.
Billy Summers.
Powieść odłożona przez ze mnie za pierwszym razem, gdzieś około strony 120 (pomimo mojego uwielbienia pióra Mistrza K.). Byłam ciutkę rozczarowana, ale przede wszystkim znudzona, bo jak zwykle oczekiwałam czegoś bardziej kingowego, a dostałam coś w stylu Pana Mercedesa. I choć lubię kingowskie flakizolejem, to tu pomachałam białą flagą...
Za szybko.
Po długim czasie (i wykasowanych z czytnika za jednym zamachem około 7 pseudo powieści...) postanowiłam wziąć się za pewniaka i wczytać się - tym razem z sercem.
I poszło za jednym podejściem.
Powieść w powieści - to, co było tak rewelacyjne w Historii Lisey (też trudnej, ale posiadającej w swojej treści prawdziwy skarb, w postaci mini opowieści, która poruszała mega emocje!) znalazłam i tu.
Opowieść w opowieści - nie ukrywam, że to ta pomniejsza bardziej mnie wkręciła, bo była typowo kingowata i też mega wzruszająca i emocjonalna, czytała się sama, jednym tchem, choć dotyczyła też wojny, a tego rodzaju historii unikam.
"...na uczucia nic nie poradzisz. Są jak oddech, same w ciebie wstępują, same z ciebie wychodzą."
Sama historia teraźniejszego Billa spadła na dalszy plan.
Do czasu.
I choć całość jest jednak utrzymana w stylu gangsterskiego "dobrego zabójcy", bardzo podobna klimatem do Mercedesa, to jednak cieszę się, że były momenty kingowate, które kocham, choć tak krótkie, ale zapadające w pamięć, dzięki którym wyobraźnia zaczyna pulsować myślą: Co by było dalej...?
"W tym pokoju jest magia. Billy nią oddycha."
A ja razem z nim. A ja nim.
P.S. I oczywiście znalazła się też dobra rada dla wszystkich recenzentów świata:
"Kiedy będę ciekaw twojego zdania, powiem ci, jakie ma być."
POLECAM!
MOJA OCENA: 9/10
PRZECZYTAJ FRAGMENT!
***
AUTOR
