Wiosna zaginionych Anna Kańtoch

"Umysł ludzki to dziwny mechanizm. Oszukujemy innych, ale równie dobrze potrafimy też oszukiwać samych siebie."

Trzeba dużego samozaparcia, żeby nie przysnąć, czytając tą historię. Ale to nie zarzut, to fakt. 
Dlaczego?
Ze względu na narrację. Jest bardzo bardzo spokojna, snuje się, opowiada. Usypia. Na pewno nie jest to lektura na zimowe wieczory (dla mnie). 
Całość bardzo dobrze skonstruowana, klimat jest odczuwalny, tylko tempo - nie moje. 
Miłośnikom leniwych kryminałów - polecam.
Ja takim miłośnikiem nie jestem i dla mnie nadal mistrzowską powieścią autorki pozostaje Czarne i seria dla dzieciaków Tajemnica diabelskiego kręgu.

MOJA OCENA: 6/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

Krystyna, emerytowana policjantka, jako młoda dziewczyna straciła w tajemniczych okolicznościach brata. W 1963 roku piątka studentów, dwie dziewczyny i trzech chłopaków, wyruszyła w Tatry, troje z nich zostało odnalezionych martwych, jeden – brat Krystyny – zaginął bez wieści. Wrócił tylko Jacek.

Teraz, po ponad pięćdziesięciu latach, Krystyna niespodziewanie spotyka go w osiedlowym sklepie w katowickim Nikiszowcu. Okazuje się, że Jacek od jakiegoś czasu pod zmienionym nazwiskiem mieszka w tej samej dzielnicy. Krystyna postanawia zmusić go do zdradzenia, co wydarzyło się w górach, a może nawet dokonać zemsty – w tym celu późnym wieczorem wybiera się do jego domu z nożem w plecaku. Gdy jednak wchodzi do willi, zastaje Jacka zamordowanego.

Świadoma faktu, że jeśli jej obecność na miejscu zbrodni wyjdzie na jaw, zostanie pierwszą podejrzaną, zaczyna wykorzystywać kontakty z przeszłości i prowadzić prywatne śledztwo...

Krystyna nie była dobrą matką – za bardzo pochłaniała ją praca – ale teraz ma dobre relacje z wnuczką i nie chce ich stracić. Niestety, okazuje się, że dziewczyna może mieć coś wspólnego z tajemniczą śmiercią Jacka…

Pierwszy tom trylogii jednej z najbardziej zdolnych pisarek kryminalnych i fantastycznych, uznawanej za królową budowania napięcia.

AUTOR

↓