Zakłamane życie dorosłych Elena Ferrante
"...mozolne poznawanie świata dorosłych."
Powieść o rasowej kobiecości. Tej dojrzałej i tej dojrzewającej. Klimatem kojarzyła mi się z postacia Monici Bellucci.
Jak się czytało?
No tak mozolnie właśnie.
Ale autorka ma to do siebie, że nie za bardzo można ją odłożyć, nawet jeśli troszkę przynudza. I w tym przynudzaniu jakoś udało jej się stworzyć niezłą atmosferę.
I choć morał tej historii gdzieś mi kompletnie uciekł, to jednak całość jest ok, choć wydaje mi się, że ekranizacja mogłaby być lepsza.
MOJA OCENA: 6/10
PRZECZYTAJ FRAGMENT!
***
Śliczna buzia dziewczynki o imieniu Giovanna uległa przemianie i zaczęła przypominać szpetną twarz złośliwej kobiety. Ale czy naprawdę? A jeśli tak, to w jakim lustrze trzeba się przejrzeć, żeby odnaleźć samą siebie i siebie ocalić? Poszukiwania nowego oblicza, które zastąpi szczęśliwą dziecięcą buzię, toczą się między dwoma spokrewnionymi biegunami Neapolu, które żywią wobec siebie strach i nienawiść: miastem ze wzgórz, które przybrało maskę wytworności, i tym z dołu, kryjącym się za trywialnością i krzykliwością. Giovanna balansuje między jednym i drugim, upada i się podnosi, zdezorientowana, bo tak na dole, jak i na górze nie znajduje ani odpowiedzi, ani ratunku.
AUTOR
↓
.jpg)