Mniej niż 0 - Mini Recenzje: Masakra na wyspie Utøya Adrian Pracoń

Co jest szokujące w tej książce najbardziej?
Relacja świadka wydarzeń - prawdziwej masakry, jaka wydarzyła się na wyspie Utøya...
Sama relacja nie jest narracyjną rewelacją, ale chyba nie tego się spodziewamy po tego rodzaju... w sumie prawie dokumencie.
Szczera. Prawdziwa. Szokująca.
Polecam.

MOJA OCENA: 6/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

JEZIORO

Pierwsze dobiegające z lasu strzały rozlegają się zaledwie parę minut po tym, jak siadam. Wszystkie zmysły się wyostrzają. Przede mną znajduje się jezioro. Za mną kończy się las. Wokół mnie siedzą przyjaciele, niektórzy przy stole, niektórzy na trawie, inni na leżakach lub krzesłach kempingowych. Rozmawiają i śmieją się. Nikt nie reaguje na dźwięki. Czy tylko ja rozumiem, że coś jest nie tak? Serce zaczyna bić szybciej. Ściska mnie w piersi. Po kolejnej salwie strzałów, szybkiej serii huków wreszcie udaje mi się powiązać fakty. Przecież Christian mnie uprzedzał.

- Wiesz, że w pobliżu jest strzelnica? - zapytał.

- Tak, tak - odparłem. - W porządku.

Sam nieraz chodziłem na strzelnicę. Dopóki byłem przygotowany, myślałem, że będzie dobrze, jednak po ucichnięciu drugiej serii strzałów czuję, jakby coś się przelało, jakbym nie mógł już więcej znieść. Czyżby miał nadejść kryzys?

Zaledwie parę dni temu wyszedłem ze szpitala i od tamtej pory nie spałem. Powrót do domu, do mojego starego pokoju, tylko pogorszył sprawę. W szpitalu było inaczej - natłok nowych uczuć, wrażeń. Ale takiego doświadczenia nie dało się zabrać do pokoju w suterenie w domu mamy. Nie dało się zamknąć oczu i zasnąć. Zażyłem podwójną dawkę tabletek nasennych, lecz w ogóle mi nie pomogły. Za każdym razem, gdy zamykałem oczy, pod powiekami pojawiały się nowe obrazy. Po dwóch dniach byłem wycieńczony.

Przecież nie mogę odmawiać sobie spotkań z przyjaciółmi? Christian zebrał w swoim domku letniskowym wszystkie osoby z klasy, aby pokazać, że mnie wspierają. Niezwykła inicjatywa jak na niego. To błazen, który całą zimę spędza, jeżdżąc na snowboardzie. A teraz nagle chciał okazać troskę, co czyniło jego zaproszenie wyjątkowo wzruszającym.

Gdy otworzyłem furtkę, większość gości już tam była. Przytulali mnie i pocieszali. Na początku szukali odpowiednich słów, nie· wiedzieli, jak się zachować, ale po pierwszym żarcie atmosfera się rozluźniła.

Wspaniale było znów się śmiać. Wyzwalające uczucie bycia sobą. Siedziałem na trawie w cieniu drzew i cieszyłem się widokiem wszystkich moich przyjaciół. Mojego psa Mike'a, długowłosego owczarka australijskiego, który leżał przywiązany do drzewa przy jeziorze. Pomyślałem, że dam sobie radę, że uda mi się zostawić to za sobą, lecz gdy rozległy się strzały, wszystko od razu wróciło. Brzmiały dokładnie tak jak tamtego dnia.

Przy trzeciej serii udaje mi się zająć myśli czymś innym. Ktoś chce się kąpać w jeziorze. Rana na moim ramieniu jeszcze się nie zagoiła, do tego przykrywa ją duży opatrunek, więc nie mogę się zamoczyć. Za to Mike drepcze za nimi. Chce do wody. Na brzegu jeziora położyli paletę, która pełni funkcję pomostu. Kilkaset metrów dalej leży mała wyspa porośnięta świerkami. Mężczyzna, który przez ostatnią godzinę pływał tam i z powrotem między wyspą a kempingiem, wraca właśnie do brzegu. Przyjaciele zrzucają ubrania. Koszulki, spodnie i buty zostają na kamieniach. W mojej głowie rozgrywają się sceny. Są bardzo wyraźne, trudno oddzielić je od tego, co widzę przed sobą. Obrazy kolegów i koleżanek rozbierających się tego dnia na cyplu. Byli tacy spokojni Już wtedy powinienem był zrozumieć, co się wydarzy.

Stawiają pierwsze, ostrożne kroki w wodzie. Gdy byłem mały, w wody tego jeziora, Heivannet koło Skien, wpadł mi pierścień nastroju, który mama kupiła mi w Polsce podczas wizyty u krewnych. Miał duże, okrągłe oczko, które zmieniało kolor w zależności od mojego humoru, a zgubiłem go, bawiąc się na plaży przy kempingu.

- Oddałeś pierścień jezioru - powiedział później tata. - Możliwe, że to jezioro należy do gminy, ale tylko ty jesteś mu zaślubiony.

Od tamtej pory, przejeżdżając tędy, często myślałem o tym pierścieniu.

Teraz znów o nim myślę. O zmieniającym kolor oczku, które leży gdzieś na dnie. Moi przyjaciele rzucają się wpław. Ciemna toń otacza ich nagie plecy, a ja przypominam sobie dziewczynę, która brodziła w wodzie, oddalając się od cypla. Nie udało jej się uciec. To nie pierwsze wspomnienie z 22 lipca, które bez ostrzeżenia wypływa na powierzchnię. Myślę o pogrzebach. Jutro mam wziąć udział w pierwszym z nich, więc dzisiaj muszę zadzwonić do kwiaciarni, zanim ją zamkną.

Ludzie w jeziorze wymachują rękami i nogami. Ochlapują się nawzajem. Szturchają się pod wodą. Krzyczą. Mike wskakuje do wody i zasapany płynie w ich stronę. Instynkt podpowiada mu, że trzeba ich ratować. Nie rozumie, że są bezpieczni.

***

Brutalny akt terroru, który wstrząsnął światem

Norwegia 22 lipca 2011

Wyspa Utøya

Anders Breivik morduje 69 osób

Na wyspie Utøya trwa letni obóz młodzieżowy. Dzień jest spokojny, nic nie wskazuje, że za chwilę rozegra się tu straszliwy dramat. Radosną atmosferę przerywa wiadomość o wybuchach w centrum Oslo. Tymczasem po drugiej stronie wyspy do brzegu przybija łódź. Wysiada z niej uzbrojony Anders Breivik.

Poznajcie jedyną dotychczas wydaną relację świadka, który został ocalony z masakry na wyspie Utøya. Adrian Pracoń minuta po minucie relacjonuje przebieg wydarzeń tego pamiętnego i tragicznego dnia. Dlaczego w spokojnej Norwegii doszło do ataku terrorystycznego? O czym myśli człowiek, kiedy ktoś mierzy do niego z broni? Co czuje, gdy na jego oczach giną przyjaciele? Czy po przeżyciu takiej traumy można w ogóle wrócić do normalnego życia? Jak to jest spotkać się później twarzą w twarz z oprawcą?

Poruszająca relacja, która pozwala zrozumieć ogrom tej niebywałej tragedii.