Modyfikowany węgiel Richard Morgan

"Na tę sekundę przez jego oczy wyjrzała dusza Mata i zobaczyłem w nic odbicie miliardów zwykłych, pojedynczych żyć, których koniec widziały, niczym blade błyski ciem spalających się w ogniu. Tylko raz wcześniej przeżyłem coś takiego, gdy sprzeciwiłem się Reileen Kawaharze. Czułem płomienie na końcach skrzydeł."

Blowmind...
Urban sci - fi połączone z cyberpunkiem.
ZUPEŁNIE nie moje klimaty, ale... zakochałam się na maxa w serialu, więc postanowiłam przeczytać do końca.
I co?
I serial rozkłada książkę na łopatki. Moim zdaniem. Wszystko współgra do pewnego momentu, a potem książka zostaje zamieciona pod dywan...

Niewybaczalne jest to, że książka ABSOLUTNIE nie pokazuje ABSOLUTNEGO fenomenu, jakim jest... Poe!!!Bardzo lekka narracja, która jednak nie pomaga ogarnąć informacyjnego miszmaszu :)

Polecam serial całym sercem każdemu, a książkę... cierpliwym i uważnym czytelnikom. Czekam na 2 sezon, ale nie omieszkam czytnąć 2 części. Mimo wszystko... :)

MOJA OCENA: 7/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

PROLOG

Dwie godziny przed świtem siedziałem w obskurnej kuchni, paląc podebranego Sarze papierosa. Czekałem, wsłuchując się w wycie sztormu. Millsport od dawna już spało, ale prądy morskie nawet w nocy szarpały przybrzeżne płycizny. Szum oceanu wypełniał opustoszałe ulice, a delikatne jak muślin opary unoszące się znad wiru opadały na miasto, zasnuwając mgłą kuchenne okno.

Pobudzony chemikaliami, po raz piętnasty tej nocy przeprowadziłem inwentaryzację sprzętu leżącego na poznaczonym bliznami drewnianym stole. Należący do Sary igłowiec połyskiwał mrocznie w słabym świetle, z otworem w rękojeści gotowym na przyjęcie magazynka. Doskonała broń zabójcy, mała i bezgłośna. Magazynki leżały tuż obok. Każdy oklejony taśmą izolacyjną, żeby móc odróżnić rodzaj pocisków – zielone nasenne, czarne z pajęczym jadem. Większość magazynków była owinięta na czarno. Sara zużyła dużo zielonych poprzedniej nocy, na strażników w Gemini Biosys.

Mój sprzęt był mniej subtelny. Duży srebrny smith&wesson i ostatnie cztery granaty halucynogenne. Cienkie, karmazynowe linie wokół każdego z cylindrów zdawały się iskrzyć, jakby miały oderwać się od metalu i unieść w powietrze, dołączając do smużek dymu snujących się z papierosa. Przesunięcie i rozmycie rzeczywistości, efekt uboczny tetrametu, zaliczonego dzisiaj po południu na nabrzeżu. Normalnie, gdy nie jestem na prochach, nie palę, ale z jakichś przyczyn tet zawsze wyzwala głód.

Usłyszałem to na tle odległego ryku sztormu. Drapieżny szum wirników rozcinających tkaninę nocy.

Lekko zdegustowany sobą, zdusiłem papierosa i przeszedłem do sypialni. Sara spała – zbiór okrytych prześcieradłem sinusoidalnych krzywych o niskiej częstotliwości. Jej twarz zakrywały kruczoczarne włosy, a jedna z rąk o długich palcach wystawała nad krawędź łóżka.

Kiedy stałem, przyglądając się jej, noc na zewnątrz pękła. Jeden z orbitalnych strażników Świata Harlana oddał strzał testowy w morze. Grzmot zranionego nieba przetoczył się, uderzając w okna. Kobieta w łóżku poruszyła się i odgarnęła włosy z twarzy. Spojrzenie ciekłych kryształów znalazło mnie i natychmiast się skupiło.

– Co się tak gapisz? – Głos miała ochrypły od snu.

Uśmiechnąłem się.

– Nie wciskaj mi kitu. Powiedz, na co się gapisz.

– Tylko patrzę. Czas ruszać.

Uniosła głowę i wyłowiła dźwięk helikoptera. Z jej twarzy odpłynął sen. Usiadła wyprostowana.

– Gdzie towar?

Dowcip korpusu. Uśmiechnąłem się jak przy spotkaniu starego przyjaciela i skinąłem w stronę walizki w kącie pokoju.

– Podaj mi mój pistolet.

– Tak, proszę pani. Czarne czy zielone?

– Czarne. Ufam tym wszarzom mniej więcej tyle, co kondomowi z folii.

W kuchni załadowałem pistolet igłowy, zerknąłem na własną broń i zostawiłem ją na miejscu. Zamiast niej zgarnąłem drugą ręką jeden z granatów H. Zatrzymałem się w przejściu do sypialni i zważyłem sprzęt w dłoniach, jakbym próbował zdecydować, który jest cięższy.

– Małe co nieco z pani substytutem penisa?

Sara spojrzała na mnie spod grzywy opadających na czoło czarnych włosów. Wciągała właśnie na nogi długie, wełniane skarpety.

– To twój ma długą lufę, Tak.

– Rozmiar nie...

Oboje usłyszeliśmy to równocześnie. Podwójne, metaliczne „klak” z zewnętrznego korytarza. Nasze spojrzenia się spotkały i przez ułamek sekundy widziałem odbite w jej oczach własne zdziwienie. Rzuciłem w jej stronę nabity pistolet. Wyciągnęła rękę i złapała go w powietrzu dokładnie w chwili, gdy cała ściana sypialni zawaliła się z hukiem. Wybuch rzucił mnie do kąta i powalił na podłogę.

Musieli zlokalizować nas w mieszkaniu kamerami termowizyjnymi, a potem zaminować całą ścianę rzepami. Tym razem nie ryzykowali. Komandos, który przeszedł przez zrujnowaną ścianę, był krępy i błyszczał owadzimi oczami bojowej maski gazowej, dźwigając w osłoniętych rękawicami dłoniach krótkolufowy karabinek Kałasznikowa.

Ogłuszony brzmiącymi w uszach dzwonkami, wciąż na podłodze, rzuciłem w niego granatem. Był nieodbezpieczony, zresztą i tak bezużyteczny przeciw masce gazowej, ale tamten nie miał czasu zidentyfikować rzuconego w jego stronę obiektu. Odbił go korpusem kałasznikowa i zatoczył się do tyłu, szeroko otwierając osłonięte maską oczy.

– Granat, padnij!

Sara leżała na podłodze za łóżkiem, chroniąc głowę ramionami, osłonięta przed podmuchem wcześniejszej eksplozji. Usłyszała krzyk i w ciągu paru sekund, które kupił nam bluff, podniosła się, unosząc igłowiec. Za ścianą dostrzegłem postacie kulące się w oczekiwaniu na spodziewany wybuch granatu. Usłyszałem przypominający bzyczenie komara świst monomolekularnych igieł z trzech wystrzałów wycelowanych w pierwszego komandosa. Niewidoczne, przebiły się przez kombinezon bojowy i zatopiły w ciele pod spodem. Gdy trucizna wbiła swoje szpony w system nerwowy, komandos stęknął jak ktoś usiłujący dźwignąć wielki ciężar. Wyszczerzyłem zęby i zacząłem się podnosić.

Sara kierowała właśnie celownik na dalsze postacie za ścianą, kiedy w drzwiach kuchennych pojawił się drugi tej nocy komandos i rozwalił ją z karabinka szturmowego.

Wciąż na kolanach, z chemiczną jasnością wizji przyglądałem się, jak ginie. Wszystko działo się tak wolno, że przypominało oglądanie filmu w zwolnionym tempie. Komandos celował nisko, blokując kałasznikowa przed odrzutem superszybkiego ognia, z którego słynął ten model. Najpierw poszło po łóżku, podnosząc tuman pierza i strzępów materiału, potem przez Sarę, złapaną w półobrocie. Zobaczyłem, jak jedna z jej nóg zmienia się w miazgę pod kolanem, a potem tors, z którego pociski wyrwały krwawe strzępy tkanki wielkości pięści, gdy przelatywała przez ścianę ognia.

Poderwałem się na nogi, gdy tylko zamilkł automat. Sara padła na twarz, jakby próbując ukryć rany od pocisków, ale i tak widziałem wszystko przez krwawą zasłonę. Bez chwili namysłu wypadłem zza rogu, a komandos nie zdążył obrócić kałasznikowa. Uderzyłem w niego na wysokości talii, zablokowałem karabin i odepchnąłem z powrotem do kuchni. Lufa automatu zaczepiła o framugę i broń wypadła mu z ręki. Usłyszałem, jak metalicznie wali za mną o posadzkę. Z siłą i szybkością tetrametu usiadłem okrakiem na przeciwniku, zablokowałem cios ręką i chwyciłem dłońmi jego głowę. Rozbiłem ją o podłogę jak kokosa.

Oczy pod maską straciły nagle ostrość. Ponownie uniosłem jego głowę i jeszcze raz grzmotnąłem nią o podłogę, czując, jak od uderzenia pęka czaszka. Pomimo chrupnięcia, dźwignąłem ją znowu i trzasnąłem po raz kolejny. Uszy wypełniał mi grzmot jak w środku burzy, a gdzieś na obrzeżach świadomości słyszałem własny głos wrzeszczący przekleństwa.

Uderzałem czwarty czy piąty raz, gdy coś kopnęło mnie między łopatkami, a z nogi stołowej przede mną jakimś magicznym sposobem wyskoczyły drzazgi. Poczułem ukłucie, gdy dwie z nich wbiły mi się w twarz.

Nagle wyciekła ze mnie cała wściekłość. Prawie łagodnie opuściłem głowę komandosa i unosiłem w zdumieniu dłoń do skaleczeń od drzazg w policzku, gdy uświadomiłem sobie, że strzelono do mnie i że pocisk musiał przebić się przez moją klatkę piersiową, wbijając się w nogę stołu. Otumaniony spojrzałem w dół i dostrzegłem rozlewającą się po koszuli ciemnoczerwoną plamę. Żadnych wątpliwości. Dziura wylotowa wielkości piłki golfowej.

Wraz ze świadomością nadszedł ból. Czułem się tak, jakby ktoś szybko przeciągnął mi przez pierś stalową szczotkę do czyszczenia rur. Niemal z namysłem sięgnąłem, odnalazłem otwór po kuli i wsadziłem w niego dwa palce. Ich czubki przesunęły się po nierównościach rozerwanych kości i poczułem, jak o jeden z nich uderza coś elastycznego. Pocisk ominął serce. Stęknąłem i spróbowałem się podnieść, ale odgłos przeszedł w kaszel i poczułem na języku krew.

– Nie ruszaj się, skurwielu!

Krzyk wydobył się z młodego, zaciśniętego w szoku gardła. Pochyliłem się nad swoją raną i obejrzałem przez ramię. Za mną, w drzwiach, stał młody mężczyzna w policyjnym mundurze, kurczowo zaciskając dłonie na pistolecie, z którego przed chwilą strzelił. Trząsł się. Znów kaszlnąłem i obróciłem się w stronę stołu. Smith&wesson leżał na wysokości moich oczu, błyszcząc srebrem, dokładnie tam, gdzie zostawiłem go przed dwiema minutami.

Możliwe, że pokierowało mną właśnie to, drobne strzępki chwil zaplanowanych, gdy Sara jeszcze żyła i wszystko było dobrze. Niecałe dwie minuty temu mogłem podnieść pistolet, nawet o tym myślałem, więc czemu nie teraz. Zacisnąłem zęby, mocniej przycisnąłem palce do rany w piersiach i wyprostowałem się. O podniebienie uderzyła ciepła struga krwi. Wolną ręką oparłem się o krawędź stołu i obejrzałem na gliniarza. Czułem, jak moje wargi odsuwają się od zaciśniętych zębów w upiornym uśmiechu.

– Nie zmuszaj mnie do tego, Kovacs.

Z oddechem świszczącym przez zęby i bulgoczącym w gardle przysunąłem się o krok do stołu i oparłem o niego biodrami. Na pobrużdżonym blacie smith&wesson błyszczał jak złoty skarb. Z orbity trysnął strumień energii sięgając gdzieś w otchłań, rozjaśniając kuchnię na niebiesko. Słyszałem zew sztormu.

– Powiedziałem nie...

Zamknąłem oczy i sięgnąłem po pistolet (...)

***

W dwudziestym szóstym wieku ludzkość rozprzestrzeniła się po galaktyce, zabierając ze sobą w zimny kosmos podziały rasowe i religijne. Pomimo napięć i wybuchających tu i ówdzie krwawych wojen, Protektorat NZ trzyma nowe światy żelazną ręką, wykorzystując do tego elitarne oddziały uderzeniowe: Korpus Emisariuszy.

To, czego nie mogła zagwarantować religia, zapewniła technika. Teraz, gdy świadomość można zapisać w stosie korowym i w prosty sposób przenieść do nowego ciała, śmierć stała się zaledwie drobną niedogodnością. O ile tylko stać cię na nowe ciało...

Były Emisariusz NZ, Takeshi Kovacs, zna smak umierania, to ryzyko zawodowe. Jednakże ostatnia śmierć była szczególnie brutalna. Przetransferowany strunowo na odległość wielu lat świetlnych, upowłokowiony w nowym ciele w San Francisco na Starej Ziemi i rzucony w środek spisku bezwzględnego nawet jak na standardy społeczeństwa, które zapomniało o wartości ludzkiego życia, szybko uświadamia sobie, że pocisk, który wybił dziurę w jego piersi na Świecie Harlana, to dopiero początek problemów.

Cykl: Takeshi Kovacs (tom 1)

EKRAMIZACJA

/KLIKNIJ ZDJĘCIE/

TRAILER