Obcy Alan Dean Foster

"Siedmioro ich było. Siedmioro spokojnie śpiących ludzi. Siedmioro ludzi zmierzających w otchłań koszmaru."

Czytało sie to z prawdziwą przyjemnością i narastającym napięciem, pomimo tego, że człowiek już na pamięć zna całą historię! Pierwsze spotkanie Kane'a z Obcym jest obrzydliwe, przerażające i mega działa na wyobraźnię! I choć są różnice pomiędzy przerewelacyjnym filmem a tą powieścią, to jednak uważam, że jedno nie ustępuje drugiemu!

"Nie boję się ciemności, którą znam. Przeraża mnie ciemność, o której nic nie wiem. 

Polecam mega!

Można jeszcze dorwać gdzieś tam stare wydania, ale dla kolekcjonerów Vesper się postarał.

MOJA OCENA: 9/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

Siedmioro śniących.

Musisz zrozumieć, że nie zajmowali się snem zawodowo, nie. Zawodowcy to ludzie dobrze opłacani, szanowani, to talenty bardzo poszukiwane. Jak większość z nas, tych siedmioro śniło swe sny bez żadnego ukierunkowanego wysiłku, bez wewnętrznej dyscypliny. Śnić tak, żeby sen twój można było zarejestrować, a później odtworzyć ku uciesze i rozrywce innych, to o wiele ambitniejsze wyzwanie. Wymaga ono umiejętności regulowania podświadomych impulsów twórczych i kontrolowanego stratyfikowania wyobraźni, co łącznie bardzo trudno osiągnąć. Zawodowiec to artysta maksymalnie zorganizowany i spontaniczny zarazem, to człowiek snujący subtelną nić rozmyślań, a nie facet toporny i prostolinijny jak ty czy ja. Albo jak tych siedmioro śpiących.

Z nich wszystkich namiastkę owego specjalnego, acz ukrytego daru posiadała tylko Ripley. Tylko ona miała wrodzony talent do tworzenia marzeń sennych i górowała nad resztą załogi elastycznością wyobraźni. Ale brakowało jej prawdziwego natchnienia i tej wielkiej dojrzałości myśli, która cechuje zawodowców.

Dawała sobie znakomicie radę z segregowaniem zapasów i rozmieszczaniem ładunku. Wiedziała, że taka to a taka skrzynia musi stać w takim to a takim miejscu i potrafiła wykazać to w odpowiednich wykazach opisujących zawartość magazynów Nostromo. Ale własnego umysłu, zasobów własnych myśli, posegregować już nie umiała - tu jej talent organizacyjny ulegał wypaczeniu. Nadzieje i obawy, spekulacje i nie dokończone twory imaginacji hasały na chybił trafił po wszystkich komórkach jej mózgu.

Tak, Ripley brakowało opanowania, brakowało samokontroli. Rozbuchane, iście rokokowe myśli kłębiły się w jej głowie niczym piwo w beczce i tylko czekały, aż ktoś wybije szpunt. Trochę więcej pracy, trochę więcej wysiłku i sierżant Ripley mogłaby przejść na zawodowstwo. A przynajmniej tak czasami myślała.

Teraz kapitan Dallas. Kapitan Dallas wyglądał na skończonego lenia, był tymczasem człowiekiem najlepiej z nich wszystkich zorganizowanym. Nie brakło mu też wyobraźni, o nie! Dowodem na to była brodą. Jego broda. Nikt nie kładł się do hibernatorów z brodą. Nikt oprócz Dallasa. Kiedy go pytano, dlaczego idzie spać z brodą - a wielu ciekawskich go o to pytało - odpowiadał, że broda jest częścią jego osobowości. I przenigdy nie rozstałby się ze swoim niemodnym, kędzierzawym zarostem, tak jak nie pozwoliłby sobie odciąć ręki czy nogi. Prawdziwy z niego pan i dowódca: dowódca holownika Nostromo, pan własnego ciała. Dbał o całość i jednego, i drugiego, i podczas snu, i na jawie.

Jak widać, Dallas umiał sobą kierować, posiadł umiejętność samoregulacji i tę niezbędną odrobinę wyobraźni. Ale wyobraźni zawodowiec-śniący musi mieć znacznie więcej niż odrobinę. Tak, bo dla zawodowca odrobina wyobraźni to uszczerbek, którego nie da się wyrównać nieproporcjonalnie wielką dawką samokontroli i opanowania. Dlatego, summa summarum, trudno by w nim szukać materiału na zawodowca wyższej klasy niż sierżant Ripley.

Spójrzmy na Kane'a. Kane nie umiał sobą sterować tak jak Dallas, ani swymi myślami, ani poczynaniami, i miał o wiele mniejszą wyobraźnię. Na pierwszego oficera nadawał się znakomicie, ale na kapitana...? Nie, na kapitana się nie nadawał. Kapitan to skumulowana energia, to umiejętność rozkazywania, a dobry Bóg nie obdarzył Kane'a ani jednym, ani drugim. Jego sny były namiastką snów Dallasa. Przezroczyste, bezkształtne, były ich dalekim echem tak, jak dalekim, stłumionym echem Dallasa był Kane. Ale nie znaczy to, że Kane nie dawał się lubić, przeciwnie. Jednak żeby śnić zawodowo, trzeba mieć w sobie pewną specyficzną energię, a Kane'owi starczało jej ledwie na codzienną wegetację.

Przypatrzmy się snom Parkera. Sny Parkera to sny może nie agresywne, ale zdecydowanie mniej sielankowe niż sny Kane'a. Prawie wcale nie grzeszyły wyobraźnią. Były zbyt specjalistyczne i rzadko kiedy dotyczyły ludzi. Trudno spodziewać się czegoś więcej po głównym inżynierze Nostromo.

Bo Parker śnił sny jednoznaczne i czasami ohydne. Kiedy nie spał, plugawe myśli wijące się niczym robactwo wypełzały czasami na wierzch, ale tylko wtedy, gdy inżynier wpadał w gniew lub kiedy był poirytowany. Lecz spychał je szybko w głąb swojej duszy, gdzie niczym w wielkiej kadzi fermentował wszelki brud i szlam pogardy. Nie, załoga tego nie widziała, o nie. Parker zawsze pokazywał kolegom czyste, wydestylowane oblicze i nigdy nie pozwalał im sprawdzić, co kipi, co bulgoce na dnie jego psychicznego kotła.

Lambert. Lambert nie śniła snów, które interesowałyby innych. Była już raczej natchnieniem dla śniących. Podczas tego bardzo, ale to bardzo długiego snu jej niespokojne myśli krążyły nieustannie wokół schematów międzyzespołowych i podzespołowych oraz wokół charakterystyk nośności i obciążalności statku, które ulegały ciągłym korektom ze względu na zużycie paliwa. Od czasu do czasu w jej sny wkraczała prawdziwa wyobraźnia, ale nigdy tak, żeby poruszyć innych.

Parker i Brett często sobie wyobrażali, co by to było, gdyby systemy i zespoły, za które odpowiadali, połączyć z zespołami i systemami leżącymi w gestii Lambert. Problem nośności i obciążalności Nostromo oraz kwestię zestawień przestrzennych rozważali w sposób, który doprowadziłby ją do istnej furii. Ale Lambert nie zdawała sobie sprawy, że Parkera i Bretta brały takie pokusy. Bo ci dwaj nie zdradzali się z niczym, swoje myśli trzymali tylko dla siebie, zakuwając je w solidne kajdany marzeń sennych i marzeń na jawie. Byłoby kiepsko, gdyby Lambert się zdenerwowała. Jako nawigator Nostromo odpowiadała przede wszystkim za ich bezpieczny powrót do domu, a w kosmosie nic tak nie łączy i nie ekscytuje ludzi jak wizja upragnionego, prawdziwego Domu.

Oficjalnie Brett pełnił na statku funkcję inżyniera-technika. To bardzo eleganckie określenie. Oznaczało, że Brett jest równie inteligentny i uczony jak Parker, ale stoi niżej w hierarchii służbowej. Ci dwaj tworzyli dziwaczną parę. Dla postronnego, obserwatora zdawali się być ludźmi o kompletnie różnym statusie i całkowicie różnych charakterach. A jednak Brett i Parker przyjaźnili się z sobą i znakomicie współpracowali. Udawało się to przede wszystkim dzięki Brettowi. Otóż inżynier-technik nigdy nie wkraczał w kompetencje inżyniera-szefa i nigdy nie podważał jego koncepcji. Z wyglądu i z usposobienia inżynier-technik był człowiekiem poważnym i flegmatycznym, podczas gdy inżynier-szef miał charakter bardzo zmienny i lubił sobie kwieciście ponarzekać. Wysiadł jakiś obwód? Parker potracił o tym gadać całymi godzinami, wygłaszać istne tyrady, w których przeklinał wszystkie generacje wadliwej części do ziemskiego krzemu włącznie. A Brett? Brett komentował to cierpliwym: "Racja."

"Racja." Dla Bretta to coś znacznie więcej niż opinia, to afirmacja własnego "ja." Bo milczenie to według Bretta najszlachetniejsza forma porozumienia między ludźmi. W gadatliwości kryje się szaleństwa.

I był jeszcze Ash, badacz i naukowiec. Ale wcale nie dlatego miał zabawne sny. Nie śmieszne. Zabawne, zabawne na sposób bardzo specyficzny. Z całej załogi on właśnie miał najbardziej profesjonalnie zorganizowane sny. I tylko jego sny stanowiły prawie idealne odbicie rozbudzonej osobowości. Bo w snach Asha nie znalazłbyś ani ułudy, ani zafałszowań.

Nie dziwiłbyś się temu, gdybyś znał Asha, gdybyś dobrze go znał. Lecz tak naprawdę to nikt z załogi Nostromo nic o nim nie wiedział. Za to Ash wiedział o sobie wszystko. Jak byś go spytał, może by ci zdradził swoją tajemnicę i wyjaśnił, dlaczego nigdy nie chciał śnić zawodowo. Ale nikogo z członków załogi najwyraźniej to nie interesowało, choć sny, sny profesjonalne, fascynowały Asha niewątpliwie bardziej niż jego towarzyszy z Nostromo.

Aha, i był jeszcze kot, wielki żółty kocur o niepewnym rodowodzie. Wołali na niego Jones. Jones to zwyczajny, najzwyklejszy kot domowy, w tym wypadku raczej okrętowy. Miał silny, nieugięty charakter, przywykł do długich podróży i zdawał się rozumieć nieobliczalne odruchy ludzi, którzy przemierzali kosmos. On też spał. Pogrążony w zimnym śnie, śnił sny proste i niewyszukane, sny o przytulnych, ciemnych zakamarkach, o myszkach pląsających w stanie nieważkości.

Choć trudno by go nazwać niewiniątkiem, z całej załogi śniącej na pokładzie Nostromo tylko Jones był ze wszystkiego zadowolony.

Szkoda, że nikt z nich nie zajmował się snem zawodowo. Szkoda, gdyż w trakcie swej pracy mieli okazję śnić znacznie więcej niż kilkunastu zawodowców razem wziętych. Bo konieczność sprawiła, że sen stał się ich głównym zajęciem, sen i śnienie, i nic to, że hibernacja proces snu wydatnie spowalniała. Spać, spać, spać i śnić - przed osiągnięciem celu podróży załoga statku kosmicznego dalekiego zasięgu nie może robić nic więcej. To prawda, amatorzy z nich, amatorami pozostać mieli do końca, życia, ale już od dawna ocierali się o próg fachowości.

Siedmioro ich było. Siedmioro spokojnie śpiących ludzi. Siedmioro ludzi zmierzających w otchłań koszmaru.

A Nostromo? Nostromo nie śnił, chociaż tak, dysponował swego rodzaju świadomością. Nie śnił, bo tego nie potrzebował, tak jak nie potrzebował zbawiennych efektów hibernacji. Gdyby śnił, jego marzenia senne byłyby zapewne krótkie i ulotne, gdyż Nostromo nigdy nie spał. Nostromo pracował, pracował i utrzymywał ludzi przy życiu, dbając o to, żeby istoty, nad którymi przyszło mu sprawować opiekę, zawsze w swym śnie wyprzedzały o krok wszechobecną śmierć. Bo trop w trop za lodowatym snem szła śmierć, bo śmierć płynęła za nim jak olbrzymi szary rekin za okrętem na morzu.

Dowody potwierdzające nieustanną, mechaniczną czujność Nostromo widoczne były wszędzie, w każdym sektorze uśpionego statku. Cichutki szum, delikatne szmery, przyćmione światełka, - to oznaki, że instrumenty i urządzenia Nostromo bez spoczynku trzymały straż. Macki czujników wnikały w samą tkankę kadłuba, w każde spojenie, w najmniejszy, w najmniej ważny obwód elektroniczny. Sięgały również na zewnątrz, badając tętno kosmosu. Te właśnie zewnętrzne czujniki. wychwyciły jakąś elektromagnetyczną anomalię.

Część mózgu Nostromo specjalizowała się w analizowaniu i rozszyfrowywaniu wszelkich odchyleń od normy. Owa część i tę anomalię dokładnie przeżuła, stwierdziła, że rodzaj impulsu raczej jej nie w smak, przestudiowała wyniki obliczeń i podjęła decyzję. Uśpiona aparatura została obudzona, drzemiącymi dotychczas obwodami znów popłynął kontrolowany strumień elektronów. Jak gdyby dla uczczenia tej doniosłej chwili na pokładach rozbłysły feerie jaskrawych świateł. Elektroniczny mózg Nostromo tchnął w statek nowe życie.

Rozległo się charakterystyczne popiskiwanie elektronicznych sygnałów, chociaż jak na razie słyszeć je mogły i rozpoznawać tylko i wyłącznie uszy sztuczne. Był to dźwięk od dawna na statku nie słyszany i oznaczał, że zdarzyło się coś, co nieczęsto się zdarza.

Delikatny trzask przełączników, rozbłyski budzących się do życia ekranów, światła, szum rozprawiających z sobą urządzeń - to wszystko nie ominęło również pewnej sali wyłożonej białym metalem, sali niezwykłej. W sali tej znajdowało się siedem kokonów z śnieżnobiałej stali i plastyku.

Tu do symfonii dźwięków dołączył dźwięk nowy. W komorze hibernacyjnej rozległ się odgłos jakby gwałtownego wydechu i salę wypełniła świeżo spreparowana, zdatna do oddychania atmosfera. Ludzie nader chętnie powierzali swój los małym, kruchym bóstwom w rodzaju Nostromo ufając, że kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, bóstwa owe ich wyręczą i tchną w ciała nowe życie.

Dlatego teraz czujniki na wpół rozbudzonego już Nostromo przeanalizowały skład dostarczonego przed chwilą powietrza i orzekły, że człowiek, ta drobna, słabowita istota, może nim z powodzeniem oddychać. Zapłonęło jeszcze więcej lamp, zamknęło się jeszcze więcej obwodów. Nie było fanfar, nie było werbli. Skorupy siedmiu poczwarek pękły, z siedmiu kokonów zaczęli wynurzać się ludzie, niczym gąsienice pełznące do światła.

Odarci z marzeń sennych, członkowie załogi Nostromo wyglądali nawet mniej imponująco niż podczas hibernacji. Po pierwsze dlatego, że wszyscy ociekali ochronnym kriohydratem, który przez długi czas wypełniał i otaczał ich ciała. Choć antyseptyczny, wzmacniający, śluz to zawsze śluz i człowiekowi wybitnie w nim nie do twarzy.

Po drugie, wszyscy byli nadzy, a kriohydrat nie daje tak wyszczuplającego efektu jak sztuczna skóra zwana ubraniem.

- Chryste... - mruknęła Lambert, dotykając ze wstrętem swych ramion i boków. - Jak tu zimno!

Wyszła z, trumny chroniącej życie miast śmierci i poszperała w skrytce na rzeczy. Znalazła ręcznik i zaczęła wycierać nogi, śliskie od przezroczystego syropu.

- Szlag by to... - burczała. - Dlaczego Mamuśka nie może ogrzać statku, zanim nas obudzi? - Teraz wycierała stopy, próbując sobie przypomnieć, gdzie zostawiła ubranie.

- Dobrze wiesz dlaczego. - Parker był zbyt zajęty swoim lepkim, umęczonym ciałem, żeby gapić się na nagą Lambert. - Polityka ekonomiczna naszego Towarzystwa, ot co. Oszczędność energii, innymi słowy zwykłe, cholera, sknerstwo. Po co marnować prąd na ogrzewanie komory hibernacyjnej, jeśli można zaczekać do ostatniej chwili? No a poza tym, jak się stąd wyłazi, zawsze człowiekowi zimno. Sama wiesz, do ilu stopni spada wewnętrzna temperatura podczas snu.

- Taa, wiem. Ale i tak zimno tu jak w grobie... - Nie chciała mu przyznać racji, chociaż Parker znał się na rzeczy; nigdy jej specjalnie nie zależało na głównym inżynierze Nostromo.

Do jasnej cholery, Mamuśku! pomyślała widząc, jak na jej przedramieniu robi się gęsia skórka. Daj czadu! Do diabła, ogrzej nas w końcu!

Dallas osuszał ciało z resztek śluzowatego kriohydratu. Starał się nie patrzeć na coś, czego pozostali członkowie załogi nie mogli widzieć. Dzięki inteligencji Nostromo zauważył to już wcześniej, zanim wstał z hibernatora.

- Robota nas szybko rozgrzeje - rzucił.

Lambert mruknęła coś pod nosem.

- Wszyscy na stanowiska - rozkazał Dallas. - Pamiętacie chyba, za co bierzecie forsę. Nie płacą wam za spanie i przesypianie własnych kłopotów.

Nikt - się nie uśmiechnął, nikomu nie chciało się na tę uwagę odpowiadać.

Parker zerknął na Bretta, który wciąż jeszcze siedział w hibernatorze.

- Sie masz - powiedział. - Żyjesz?

- Ano.

- Szczęściarze z nas - rzuciła Ripley. Przeciągnęła się, a zrobiła to estetyczniej niż pozostali. - To miło, że pierwszy krasomówca Nostromo jest gadatliwy jak zwykle.

Brett tylko się uśmiechnął, nie powiedział ani słowa. Był tak rozmowny jak maszyny, które obsługiwał, to jest nie odzywał się prawie wcale. Jego milczkowatość była dyżurnym dowcipem wśród załogi, ale nie, nie naśmiewali się z niego - śmiali się razem z nim.

Dallas zgiął ręce w łokciach, uniósł je na wysokość mostka, równolegle do podłogi, i zaczął wykonywać skręty tułowia; długo nieużywane muskuły zdawały się z lekka poskrzypywać. Jego myśli koncentrowały się wyłącznie na jednym: na pomarańczowożółtym migającym światełku, które zauważył z hibernatora. Takie cyklopowate, iście diabelskie światełka były wymowniejsze niż słowa i znaczyły, że nie dotarli jeszcze do kresu podróży, że Nostromo obudził ich z jakiegoś innego powodu. I Dallas już łamał sobie głowę z jakiego.

Ash usiadł i rozejrzał się wokoło. Twarz miał bez wyrazu i można było sądzić, że wciąż jeszcze śpi.

- Jestem trup... - mruknął i popatrzył na Kane'a.

Pierwszy oficer wciąż zmagał się ze snem i akurat ziewał. Według naukowej opinii Asha tak naprawdę to Kane przepadał za hibernacją - niewykluczone, że cierpiał na senność napadową - i gdyby mu tylko pozwolili, chętnie spędziłby w zimnym kokonie całe życie. Nieświadom podejrzeń badacza, Parker zerknął na Asha i powiedział grzecznie:

- I wyglądasz jak trup, Ash.

Wiedział, że sam nie wygląda lepiej, gdyż hibernacja zmiękczała skórę i osłabiała mięśnie. Spojrzał na lodowatą trumnę Kane'a.

Pierwszy oficer w końcu usiadł.

- Jak to dobrze znów być pośród żywych... - powiedział i zmrużył oczy.

- Naprawdę? Budzisz się tak długo, że trudno w to uwierzyć.

Kane był urażony.

- To potwarz, Parker, cholerna potwarz! Po prostu wolniej się ruszam i tyle.

- No pewnie, no pewnie... - Główny inżynier nie kontynuował tematu i obrócił się w stronę kapitana, którego pochłaniało coś, czego Parker ze swojego miejsca nie widział. - Nim zacumujemy, może byśmy tak pogadali o premii, co? - zaproponował.

- Racja. - Po raz pierwszy od chwili przebudzenia Brett okazał słabe oznaki zainteresowania otoczeniem. Parker zaczął nakładać buty i mówił dalej:

- Uważamy z Brettem, że należy się nam pełna dola. Sto procent premii za udaną misję plus pensja i odsetki od udziałów, co nie, Brett?

Przynajmniej inżynierów szlag mi podczas snu nie trafił, pomyślał ociężale Dallas. Ledwie kilka minut temu odzyskali przytomności, a już narzekają.

- Dostaniecie tyle, na ile opiewa kontrakt. Ani mniej, ani więcej. Jak pozostali.

- Pozostali dostają więcej niż my - powiedział cicho Brett.

Jak na Bretta, to było istne przemówienie. Ale na kapitanie elokwencja inżyniera-technika nie wywarła żadnego wrażenia. Dallas nie miał czasu ani na drobiazgi, ani na rozmowy pół żartem, pół serio. Jego całą uwagę przykuwało owo mrugające światełko. Pochłaniało go do tego stopnia, że nie mógł myśleć o niczym innym.

- Bo na to zasługują - odparł. - Idźcie na skargę do zarządu Towarzystwa, wolna droga. A teraz na stanowiska.

- Na skargę do zarządu Towarzystwa, do Towarzystwa... - mruczał nieszczęśliwie Parker, patrząc jak Brett wychyla się z hibernatora, żeby osuszyć nogi. - To tak, jakby iść na skargę do samego Pana Boga.

- Racja - zgodził się z nim Brett, majstrując przy lampce we wnętrzu hibernatora; dawała słabe światło. Brett należał do tego rodzaju ludzi, którzy mogą przekuśtykać dziesięć kilometrów ze złamaną nogą, ale którzy nie potrafią przejść obojętnie obok zepsutej spłuczki od sedesu.

Dallas ruszył do sali informatycznej.

- Dowcipnisie, niech któreś z was sięgnie do trumny po ten koci zewłok - rzucił przez ramię.

To Ripley wydobyła z hibernatora żółtawe, bezwładne ciałko Jonesa.

- Nie musisz go tak nazywać, kapitanie. - Przybrała urażony wyraz twarzy i czule pogłaskała ociekającego kriohydratem kocura. - Jones to nie jakaś tam maszyna, to członek załogi jak każdy z nas.

- Fakt, i bardziej karny niż inni - odrzekł Dallas patrząc, jak Parker i Brett, już ubrani, idą w kierunku siłowni. - Kiedy wyłażę z hibernatora, Jones nie zawraca mi przynajmniej głowy narzekaniem na pensję i premię.

Ripley zawinęła kota w gruby suchy ręcznik i odeszła. Jones czyścił z godnością swoje futerko i pomrukiwał niezdecydowanie. Nie pierwszy raz spał w hibernatorze i chwilowa tolerował fakt, że go niesiono, co zwykle poczytywał za hańbę.

Dallas skończył osuszanie się i wcisnął guzik u podstawy swej trumny. Zaszemrały niemal beztarciowe łożyska i spod spodu wysunęły się szuflada z ubraniem i osobistymi drobiazgami kapitana.

Ubierając się, Ash podszedł bliżej, stanął o krok od Dallasa i zapiąwszy świeżą koszulę, szepnął:

- Matka chce z tobą gadać kapitanie. - Skinął głową w stronę żółtawego światła migoczącego na podwieszonej konsolecie tuż obok.

- Wiem, zauważyłem natychmiast po przebudzeniu. Dallas nakładał czystą koszulę. - Żółte. Stan podwyższonej gotowości, na szczęście nie alarm. Nie mów innym. Jak to coś poważnego, sami niedługo się dowiedzą. - Narzucił na siebie wymiętą kurtkę, nie zapiął guzików.

- Nie, to nie może być nic groźnego - pocieszał się Ash, wskazując ruchem głowy monotonnie mrugające światło. - Żółte, nie czerwone.

- Na razie żółte. - Dallas nie należał do optymistów. - Wolałbym obudzić się przy zielonym, przy ciepłym, wiosenno-zielonym światełku. - Wyruszył ramionami. - Może to tylko nasz kucharz, co? - zażartował dostosowując się do nastroju Asha. - Chce nam dać jeść i mruga. Żarcie, stary, istne błogosławieństwo!

Spróbował się uśmiechnąć, ale uśmiech zgasł mu na ustach tak szybko, jak się pojawił. Nostromo nie był człowiekiem, nie robił załodze kawałów i nie obudziłby ich ot tak sobie, bez uzasadnionego powodu. A usterki w elektronicznie sterowanej kuchni powodu takiego na pewno nie stanowiły.

A zresztą, co tam! dumał kapitan. Po kilku miesiącach snu nie mam prawa narzekać, że będę musiał trochę popracować...

Główna sala informatyczna Nostromo różniła się nieco od innych pomieszczeń na statku. Wielobarwny kalejdoskop palących się tu świateł, światełek, ekranów i wskaźników sprawił, że wyglądała tak, jakby nawiedził ją gąszcz pijanych choinek bożonarodzeniowych.

Sadowiąc się w prostym ale miękkim fotelu, Dallas zastanawiał się, jakie podjąć działania. Ash usiadł przy konsolecie głównego banku danych i manipulował pokrętłami z taką szybkością i pewnością siebie, jakby wyszedł z hibernatora dziesięć dni, a nie dziesięć minut temu. Fakt, nikt nie radził sobie z komputerami tak jak Ash...

Dallas zazdrościł mu tej umiejętności. Wciąż zamroczony snem, wystukał na terminalu prośbę o dane. Na ekranie śmignęła ulotna mozaika zakłóceń, z której szybko uformowały się pierwsze rozpoznawalne słowa. Dallas sprawdził, czy wydał poprawną komendę. Nie, nie zrobił żadnego błędu.

STAN FUNKCJI KONTROLNEJ DLA INFORMACJI I MENU.

Statek też uznał, że polecenie jest do przyjęcia i Matka dała natychmiastową odpowiedź. STAN REJESTRU ADRESOWEGO. Pod tym lapidarnym nagłówkiem komputer wyświetlił długą listę komend menu.

Dallas przyjrzał się jej, znalazł tę, której szukał i wcisnął odpowiednie klawisze: STAN PODWYŻSZONEJ GOTOWOŚCI.

FUNKCJA KONTROLNA GOTOWA DO ODPOWIEDZI, padło z ekranu. Komputerów nie programowano na konkursy krasomówcze i Matka nie należała do wyjątków.

Z czego Dallas był w sumie zadowolony. Nie miał nastroju do pogaduszek. Wystukał krótkie: CO SIĘ DZIEJE, MAMUŚKU? i czekał...

Nie można powiedzieć, że mostek kapitański Nostromo był pomieszczeniem przestronnym. Może raczej mniej klaustrofobicznym niż inne miejsca na statku, ale różnica nie rzucała się w oczy. Na przybycie ludzi czekało tu pięć foteli. Liczne pulpity sterownicze, ekrany najrozmaitszych rozmiarów i kształtów mrugały cierpliwie dziesiątkami świateł i światełek i też czekały, aż człowiek powie im, co mają robić. Tak, duży mostek kapitański byłby kosztownym pomysłem, gdyż załoga spędzała większość czasu w hibernatorach. Dlatego zaprojektowano go jako miejsce przeznaczone tylko i wyłącznie do pracy. Odpoczynek, rozrywka nie miały tu wstępu. I ludzie, i maszyny doskonale o tym wiedzieli.

Hermetyczne drzwi wsunęły się cicho w ścianę. Do środka wszedł Kane, tuż za nim Ripley, Lambert i Ash. Podeszli do swoich stanowisk i usiedli za pulpitami z taką rutyną i z taką swobodą, jak gdyby witali się ze starymi, dawno nie widzianymi przyjaciółmi.

Na piątym fotelu nie zasiadł nikt i nikt w nim nie miał zasiąść do czasu, aż Dallas wróci ze swego tete-a-tete z Matką, komputerem, który był mózgiem-bazą Nostromo. „Matka." Tak go nazywali, i to wcale nie dla żartu, nie, imię było jak najbardziej odpowiednie. Kiedy mowa o urządzeniu odpowiedzialnym za ludzkie życie, żarty człowiekowi nie w głowie. A komputer zaakceptował przydomek z równą powagą i chyba nawet z dozą swego rodzaju wzruszenia.

Ludzie na mostku byli odprężeni i rozluźnieni. Ubrania - istna parodia mundurów pokładowych - wisiały na nich niedbale i odzwierciedlały osobowość członków załogi Nostromo. Koszule, spodnie - wszystko wygniecione i nadszarpnięte zębem czasu, latami przechowywania. Jak ciała, które się pod ubraniami kryły.

Pierwsze od wielu lat dźwięki wydane przez żywą istotę na mostku stanowiły podsumowanie uczuć wszystkich obecnych, choć dźwięków tych nikt nie zrozumiał. Kiedy Ripley postawiła Jonesa na podłodze, kocur zaczął głośno miauczeć. Później Ripley usiadła w wysokim fotelu, a Jones ocierał się zmysłowo o kostki jej nóg i pomrukiwał donośnie, po kociemu.

- No to podłączcie nas - rzucił Kane.

Sprawdzał swoją konsoletę, pieścił wzrokiem ekrany, wypatrując niebezpiecznych kontrastów i tajemniczych niewiadomych, a Lambert i Ripley pstrykały przełącznikami i wciskały odpowiednie klawisze.

Wielkie poruszenie. Na monitorach i wskaźnikach odczytu zamigotały gorączkowo światła, wykwitły świeże kolory. Zasiadający przy stanowiskach odnieśli nieodparte wrażenie, że komputery się cieszą, że są zadowolone. Oto znów pojawili się ich organiczni towarzysze, oto pierwsza po latach okazja, by zademonstrować ludziom swój elektroniczny talent.

Na ekranach przed Kanem ukazały się nowe słowa i liczby. Pierwszy oficer porównał je z danymi, które dobrze pamiętał, które wypaliły w jego umyśle niezatarte piętno.

- Jak dotąd wszystko w normie... - skonstatował. - Teraz wrzuć na ekran jakiś widoczek.

Palce Lambert wystukały na klawiaturze skomplikowane arpeggio. Na mostku rozjarzyły się monitory, z których większość wisiała pod sufitem, gdyż tam były lepiej widoczne. Lambert wbiła wzrok w dwa ekrany najbliższe miejsca, gdzie siedziała, i natychmiast zmarszczyła brwi. Zobaczyła to, czego się częściowo spodziewała, ale reszta... Z reszty nie rozumiała nic - ten fragment nieba był jej zupełnie obcy. Co najistotniejsze, nie znalazła na ekranie Słońca, a przecież Sol, jak je nazywali, winno teraz wprost rzucać się w oczy. To, że go nie widziała, było szokująco ważne, bowiem mogła tym samym stwierdzić, że sytuacja, w jakiej się znaleźli, jest kompletnie nienormalna.

- Gdzie jest Ziemia?

Kane przyjrzał się uważnie ekranowi swojego monitora, ale dostrzegł na nim tylko czerń kosmosu upstrzoną maleńkimi punkcikami odległych gwiazd. Czyżby wyszli z nadprzestrzeni za wcześnie? Możliwe, ale w takim razie na ekranach powinni zobaczyć przynajmniej Układ Słoneczny. Tymczasem nie widzieli ani oczekiwanej Ziemi, ani też Sol.

- Ty tu jesteś nawigatorem, Lambert, ty nam powiedz.

Tak, jakieś słońce tam świeciło, tam, dokładnie pośród ku ekranu. J a k i e ś, bo to nie było Sol. Nie zgadzała się ani jego barwa, ani wielkość, ilość i kształt okrążających go punkcików; tak wyglądały planety w interpretacji komputera.

- To nie nasz system... - stwierdziła Ripley i słowa uwięzły jej w gardle. Wypowiedziała na głos to, co było oczywiste dla wszystkich.

- A maże to z nami coś nie tak, nie z gwiazdami. Kane sam nie wierzył w to, co mówił. - Może wyszliśmy z nadprzestrzeni rufą naprzód, co? Takie cuda się zdarzają, a wtedy wszystko jest odwrotnie. To coś przed nami może być na przykład Alfą Centauri w maksymalnym powiększeniu, nie? A Sol jest z tyłu, za dziobem. Bez paniki, najpierw trzeba się rozejrzeć. - Zapomniał tylko dodać, że system, który, obserwowali na ekranach monitorów, przypominał Alfę Centauri w takim samym stopniu co i Sol.

Kamery wbudowane w spękany pancerz Nostromo drgnęły i zaczęły lustrować bezkresną próżnię kosmosu w poszukiwaniu ciepłej Ziemi. Wspierały je dodatkowe kamery zainstalowane na monstrualnej wielkości ładunku, jaki statek za sobą holował. Ów ładunek - spiętrzona, zbita masa gigantycznych form i kształtów z metalu - zdziwiłby ludzi żyjących w XX wieku. Była to całkowicie zautomatyzowana, nieustannie pracująca rafineria, która w drodze między gwiazdami przerabiała miliony ton ropy naftowej.

Kiedy Nostromo dotrze na orbitę wokół Ziemi, w przepastnych cysternach spoczywać będą gotowe produkty procesu przetwarzania. Takie metody były niestety konieczne. Cywilizacja wciąż żyła, wciąż kwitła, gdyż człowiek odkrył wspaniałe i wydajne substytuty ropy naftowej, odkrył je już dawno temu. Ale odkryć tych dokonano dopiero wtedy, gdy ludzka zachłanność wycisnęła z ziemi ostatnie krople ropy.

Wszystkie maszyny i urządzenia pracowały w oparciu o energię słoneczną i energię pochodzącą z syntezy jądrowej. Ale ani Słońce, ani atom nie mogły zastąpić produktów wytwarzanych z ropy naftowej. Żaden reaktor, żaden silnik jądrowy nie wyprodukuje plastyku, a tworzyw sztucznych świat potrzebował tak samo jak energii. Stąd mozolnie pracująca rafineria, stąd cuchnąca, czarna ciecz, stąd cały ładunek, ładunek jakże cenny, choć z historycznego punktu widzenia nieco archaiczny.

Jedynym systemem słonecznym, jaki wychwyciły kamery, był system tkwiący teraz dokładnie pośrodku wszystkich ekranów. System ów składał się z wypłowiałej gwiazdy centralnej i pierścienia planet gwiazdę okrążających. Podobnie jak Lambert, Kane wyzbył się już wszelkich wątpliwości. Nostromo skierował ich tutaj celowo. Nostromo zmierzał do tego właśnie systemu, nie gdzie indziej.

Chociaż z drugiej strony... Z drugiej strony istniała jeszcze możliwość, że komputery popełniły błąd w orientacji czasowej, nie przestrzennej. Ziemskie słońce mogło znajdować się na przykład w pewnej odległości na lewo albo na prawo od gwiazdy, którą oglądali na monitorach. Był sposób, żeby to sprawdzić, sposób niezawodny.

Kane zagryzł dolną wargę.

- Spróbuj nawiązać łączność z nadzorem ruchu - polecił. - Jeśli odpowiedzą, jesteśmy w domu. Powinniśmy usłyszeć jakąś stację przekaźnikową z wysuniętego sektora. To znaczy, jeśli Sol gdzieś tutaj jest.

Lambert musnęła palcami odpowiednie klawisze.

- Tu statek handlowy dalekiego zasięgu Nostromo rzuciła w mikrofon. - Tu holownik Nostromo, rejs numer jeden, osiem, zero, dwa, cztery, sześć. Kurs - Ziemia. Holujemy ładunek ropy naftowej i rafinerię. Wzywam Centralny Nadzór Ruchu na Antarktydzie, wzywam Centralny Nadzór Ruchu na Antarktydzie. Czy mnie słyszycie? Odbiór.

Z głośników odpowiedział jej tylko monotonny szum odległych gwiazd. Wtórował mu Jones, mrucząc po kociemu u stóp Ripley.

Lambert spróbowała jeszcze raz.

- Holownik dalekiego zasięgu Nostromo wzywa Centralny Nadzór Ruchu, Nostromo wzywa Centralny Nadzór Ruchu. Mamy kłopoty z nawigacją, powtarzam, mamy kłopoty z określeniem pozycji statku. Sytuacja awaryjna. Odbiór.

I znów nikt nie odpowiedział na wezwanie. Z głośników dobiegały ich nerwowe trzaski zbłąkanych fal radiowych.

Lambert zaniepokoiła się.

- S.O.S, S.O.S. Holownik Nostromo wzywa Centralny Nadzór Ruchu lub jakikolwiek statek znajdujący się w pobliżu. S.O.S, powtarzam, S.O.S. Odbiór.

Niczym nie usprawiedliwiony sygnał S.O.S (Lambert wiedziała, że jak na razie nie grozi im niebezpieczeństwo) przeszedł bez echa, bez żadnego odzewu. Zniechęcona, trzasnęła przełącznikiem radiostacji. Nie wyłączyła jednak odbiornika i wszystkie kanały były na nasłuchu; mógł koło nich przelatywać jakiś statek i chcieli natychmiast odebrać ewentualne sygnały.

- Wiedziałam, że to nie Sol - mruknęła Ripley. Znam nasz sektor. - Ruchem głowy wskazała monitor zawieszony nad jej stanowiskiem. - Diabli wiedzą, gdzie to jest. I gdzie my jesteśmy.

- Próbuj dalej - rozkazał jej Kane i zwrócił się do Lambert: - No to właściwie gdzie my jesteśmy? Masz już te namiary?

- Chwila. To nie takie łatwe. Zagnało nas na jakieś odludzie...

- Próbuj, próbuj.

- A co ja robię?

Kilka minut intensywnych poszukiwań przy współpracy komputera i na twarzy Lambert wykwitł nikły uśmiech samozadowolenia.

- Mam, zlokalizowałam - oświadczyła. - Wiem, gdzie jesteśmy. Zagnało nas w okolice Zety II w gwiazdozbiorze Sieci. Nie dotarliśmy nawet w pobliże zewnętrznego pierścienia Układu Słonecznego, dlatego nikt się nie odzywa. Za daleko, żeby wychwycić wiązkę fal elektromagnetycznych, nie wspominając już o nawiązaniu łączności z Centralnym Nadzorem Ruchu.

- Co my do diabła tutaj robimy? - zastanawiał się głośno Kane. - Skoro statek jest w porządku, skoro domu jeszcze nie widać, to dlaczego Matka nas rozmroziła...?

Jakby w odpowiedzi na pytanie pierwszego oficera - tak naprawdę był to tylko czysty przypadek - w tej właśnie chwili odezwał się alarmowy buczek. Zabrzmiał donośnie i stanowczo...

Koło rufy Nostromo znajdowała się olbrzymia komora wypełniona potężną acz skomplikowaną aparaturą. Tu żyło serce statku, tu pracował zadziwiający system napędowy, który grając na nosie panu Einsteinowi, umiał zakrzywiać przestrzeń, oszukiwać czas, i który jakby mimochodem, od niechcenia, dostarczał energię urządzeniom podtrzymującym kruchą egzystencję istot ludzkich.

W przedniej części tego zwartego, z cicha mruczącego kompleksu widać było przeszkloną kabinę, taki maleńki przezroczysty wyprysk na gigantycznym cielsku atomowego potwora. W kabinie, na fotelach, siedziało dwóch mężczyzn. Dbali o zdrowie i nieustanną sprawność systemu napędowego. Troszczyli się o aparaturę, aparatura troszczyła się o nich - taka sytuacja jak najbardziej im odpowiadała.

Ponieważ Nostromo z reguły sam się o siebie z powodzeniem troszczył, mężczyźni mieli dużo czasu na zajęcia o wiele bardziej kształcące i ekscytujące, jak na przykład picie piwa i opowiadanie pikantnych historyjek. Właśnie przyszła kolej na Parkera. Po raz setny powtarzał opowieść o młodym inżynierze i o burdelu w stanie nieważkości. Opowieść była naprawdę niezła. Należała do tych, które sprawiały, że jak zawsze milczkowaty Brett wydawał z siebie powściągliwy chichot, a sam Parker zanosił się donośnym rechotem.

- No i ten, rozumiesz, wariat - prawił główny inżynier - wpada na mnie. Zły jest jak jasna cholera, a przy tym czegoś zdenerwowany. Wpada na mnie i chce, żebyśmy szli ratować tego nieszczęsnego dupka. Chyba, biedaczyna, nie wiedział, w co łapska pakuje! - rzucił i jak zwykle ryknął śmiechem, ciesząc się z gry słów. - Pamiętasz, jak tam jest, nie? Wszystkie ściany, podłoga i sufit wyłożone lustrami. I nie ma łóżka, bracie, tylko hamak z aksamitu na środku pokoju, żebyś się mógł czymś okryć w trakcie rypanka, i żebyś się przy tym nie poobijał o ściany, bo nieważkość tam pełna. - Pokręcił głową, wspominając nieporadność młodego inżyniera. - To nie miejsce dla amatorów, o nie, brachu! Ten pacan albo się wstydził, albo kumple go w to wrobili. Z tego co inni później opowiadała ta dupcia, ta kurewka - myła się, rozumiesz, i opowiadała - na początku wszystko szło jak należy. Ale potem zaczęli się obracać i młodzian musiał spanikować. Obracali się i obracali, nie mogli przestać. Babka mówi, że próbowała, ale w nieważkości żeby z tego wyjść, trzeba próbować we dwoje, nie? Dookoła lustra, brachu, no i, biedak, kompletnie stracił orientację, nie wiedział gdzie góra, gdzie dół. Do tego te obroty, więc co? Rzygać zaczął, ot co! Rzygał i rzygał. Parker pociągnął kolejny łyk piwa. - Jezu, w życiu nie widziałem, żeby ktoś tak napaskudził jak ten tam. Do dzisiaj chyba czyszczą te lustra.

- Taa... - Brett uśmiechnął się ze zrozumieniem. Parker zastygł w bezruchu, delektując się resztkami umykających wspomnień. Pozostawiały w umyśle przyjemny, lubieżny osad. Machinalnie sięgnął ręką do konsolety i pstryknął jakimś przełącznikiem. Nad pulpitem zapaliło się ciepłe, łagodne światełko. Ani mrugnęło.

- Jak tam u ciebie? - spytał.

- Zielone - odparł Brett, powtórzywszy test na swojej aparaturze.

- U mnie też.

Parker wpatrywał się w lekko musujące piwo. Minęło ledwie parę godzin, odkąd wyszedł z hibernatora, a już doskwierała mu nuda. Siłownia doskonale obywała się bez niego, pracując cicho i wydajnie. Oprócz Bretta nie było do kogo gęby otworzyć, a przecież trudno nawiązać interesującą dyskusję z kimś, kto gada, jakby nie umiał gadać, z facetem, dla którego wypowiedzenie pełnego zdania jest pracą ponad siły.

- Tak sobie myślę, że Dallas celowo ignoruje nasze skargi - rzucił "na rybkę". - Może i nie ma wpływu na to, czy dostaniemy pełną premię czy nie, ale to przecież kapitan, co nie? Gdyby tylko chciał, mógłby szepnąć słówko komu trzeba i się za nami wstawić. To by nam pomogło, i to jak.

Spojrzał na odczyt. Świetlista pionowa linia określająca równowagę stosu przebiegała dokładnie przez "0". Na lewo od niej jarzył się szereg liczb ujemnych, na prawo dodatnich. Stos pracował idealnie.

Parker gadałby bez wątpienia dalej, przeplatając pieprzne historyjki wiecznie tymi samymi narzekaniami. Gadałby, gdyby nie sygnał alarmowy, który nagle zabuczał monotonnie nad ich głowami.

- Chryste, co znowu? Nie zdąży człowiek wygodnie usiąść, a tamtym już coś odbija!

- Racja. - Brett wyciągnął szyję, żeby lepiej słyszeć.

W głośniku ktoś delikatnie odchrząknął, po czym usłyszeli głos sierżant Ripley.

- Zgłoście się do mesy.

- Ani obiad, ani kolacja... - Parker był wyraźnie zbity z tropu. - Albo ogłoszą gotowość do rozładunku, albo... - Zerknął pytająco na swego towarzysza.

- Zaraz się dowiemy - rzekł Brett.

Szli korytarzem "C" w stronę mesy, a Parker spoglądał z niesmakiem na brudne ściany.

- Chciałbym wiedzieć, dlaczego nikt z dowództwa nigdy tutaj nie schodzi. Zobaczyliby, w jakich warunkach tu harujemy.

- Bo nasz czas to ich czas. Tak na to patrzą. Dlatego dostają pełną działkę, a my tylko pół.

- Wiesz co, Brett? Coś mi tu mocno śmierdzi. - Ton, z jakim to wypowiedział, nie pozostawiał żadnych wątpliwości, że Parkerowi chodzi o coś zupełnie innego niż o zapaszek bijący ze ścian korytarza "C"...

2

Nie można powiedzieć, żeby mesa grzeszyła wygodą, co to, to nie. Ale była na tyle duża, by pomieścić całą załogę. Ponieważ razem jadać mieli rzadko kiedy (automatyczny i jak zawsze doskonały kucharz starał się wyrobić w nich indywidualne upodobania kulinarne), nie zaprojektowano jej tak, by podczas posiłków wszyscy siedzieli jak w drogiej restauracji. Rozpychali się więc przy stole, potrącali, kopali i próbowali przy tym nie drażnić sąsiadów.

Parker i Brett byli w ponurym nastroju i wcale tego nie ukrywali. Pocieszali się tylko tym, że system napędowy Nostromo pracował bez zarzutu i tym, że powód, dla którego wyciągnięto ich z hibernatorów - jakikolwiek by nie był oznaczał kupę roboty dla kogoś innego, nie dla nich; Ripley zdążyła już ich wprowadzić w sytuację, więc wiedzieli, że do Ziemi jeszcze daleko.

Parker przypuszczał, że będą musieli znów włazić do hibernatorów, a ponieważ był to, najdelikatniej mówiąc, proces mało estetyczny i nader skomplikowany, klął pod nosem jak szewc; główny inżynier czuł wstręt do wszystkiego, co oddalało moment, kiedy poczuje w kieszeni upragnioną wypłatę.

- Kapitanie, to nie nasz system, to nie Sol - zaczął Kane, mówiąc w imieniu pozostałych. Pozostali wpatrywali się z wyczekiwaniem w Dallasa. - Jesteśmy daleko od domu, a mimo to komputery wyciągnęły nas z hibernatorów. Pora, byśmy dowiedzieli się dlaczego.

- Fakt, pora - zgodził się natychmiast Dallas. - Jak wiecie, Matka jest zaprogramowana tak, że może przerwać podróż i obudzić załogę, jeśli zaistnieją ku temu określone przyczyny. - Dla większego efektu zawiesił głos, po czym dodał: - Te przyczyny właśnie zaistniały.

- To musi być coś cholernie, ważnego - zauważyła Lambert, obserwując Jonesa, który trącał łapką jeden z mrugających wskaźników. - I dobrze o tym wiesz. Rozmrożenie całej załogi to niełatwi sprawa. W dodatku ryzykowna.

- Jezu, ależ ta baba pieprzy... - mruknął Parker tak cicho, że słyszał go tylko Brett.

- Z pewnością ucieszy was wiadomość - mówił Dallas - że powód, dla którego nas obudzono, nie ma związku z Nostromo. Matka twierdzi, że statek jest w idealnym stanie.

Ktoś wyszeptał z ulgą: "Amen", ktoś inny podziękował z głębi serca Bogu.

- Przyczyna alarmu leży gdzie indziej - kontynuował Dallas. - Chodzi mianowicie o układ słoneczny, w którego rejon trafiliśmy, a konkretnie o jedną z jego planet. - Zerknął na Asha. Ash potwierdził słowa kapitana skinieniem głowy. - Odebraliśmy stamtąd ciąg sygnałów. Sygnały są bardzo zniekształcone i skomplikowane, i komputer miał trudny orzech do zgryzienia. Rozgryzł go wreszcie i doszedł do wniosku, że jest to sygnał S.O.S.

- Bez sensu... - Wyglądało na to, że teraz Lambert ma trudny orzech do zgryzienia. - Ze wszystkich standardowych przekazów radiowych sygnały S.O.S są najmniej skomplikowane i najłatwiejsze do odcyfrowania. I Matka miała z tym kłopoty?

- Matka twierdzi, że sygnał, który odebraliśmy, odbiega od standardu. To po prostu wiązka impulsów akustycznych powtarzających się co dwanaście sekund. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że według komputera sygnału tego... nie nadał człowiek.

Obcy sygnał. Obcy sygnał ! [...]"

***

„W kosmosie nikt nie usłyszy twojego krzyku”.

Załoga transportowca „Nostromo” odbiera tajemniczy sygnał pochodzący z nieznanej planety. Po wylądowaniu na jej powierzchni odkrywają wrak statku kosmicznego obcej cywilizacji. Jeden z członków załogi zostaje zaatakowany przez nieznaną formę życia. Rozpoczyna się dramatyczna walka o życie.

Powstały w 1979 roku film „Obcy. 8 pasażer »Nostromo«”, w reżyserii Ridleya Scotta z Sigourney Weaver w roli głównej, to jeden kanonicznych tytułów kina science fiction. Przełomowy, wizjonerski, klaustrofobiczny, duszny i mroczy. Znakomicie zrealizowany obraz, arcydzieło gatunku. Po prostu klasyk. „Obcy” nie miał jednak swojego pierwowzoru literackiego, ale po ogromnym sukcesie filmu doczekał się literackiej adaptacji, której podjął się Alan Dean Foster. I mimo że książki z tego podgatunku nie pretendują zazwyczaj do miana arcydzieł, zdarza się, że ich lektura daje czytelnikowi dużą satysfakcję. A „Obcy” w wersji Fostera jest bez wątpienia udaną adaptacją. Autor utrzymał znane z filmu napięcie oraz klimat, wplótł w fabułę również wiele treści, których nie da się przenieść na język filmu – jak choćby refleksje głównych bohaterów. W książce znajdziemy też kilka scen znanych wyłącznie z reżyserskiej wersji filmu, oraz takie, które wypadły z niego podczas montażu lub w ogóle nie zostały zrealizowane, choć ujęte były w oryginalnym scenariuszu Dana O’Bannona.

Niniejsze wydanie „Obcego”, w nowym przekładzie Piotra W. Cholewy, uzupełnione jest o obszerne posłowie autorstwa Piotra Goćka, a także niezwykle klimatyczną oprawę graficzną, za którą odpowiedzialny jest Maciej Kamuda.