Głód Jozef Karika

"Uroboros, wąż pożerający własny ogon. Im bardziej się nasycisz, tym głodniejszy się stajesz. Wola trawi, by mogła pochłaniać i znów trawić. W kółko, bez początku i bez końca."

Cóż mogę napisać?

Może to, że Szczelina jest nadal na pierwszym miejscu?

Dużo filozofii w niektórych momentach, co u mnie na minus, choc w założeniu chyba miało to dodawać głebi, ale jeśli sama opowieść jest dobra, to nie musi podpierać się teoriami, więc dla mnie troszkę tego za wiele: tak chyba też kończył się Wiatr, z tego, co pamiętam...

Klimat jest. W jednej historii mniejszy, w drugiej większy. Czasami jest zaskoczenie, czasami osaczenie, czasami zrozumienie, czasami beznadzieja.

Stare pamietniki ujawniające przerażające prawdy, ale niezupełnie przeszłość. Zapętlające się rzeczywistości. Artefakty, których lepiej nie ruszać z miejsca. Fobie i sytuacje, którymi czasami kieruje zwierzęcy instykt (gdzie nie ma miejsca na człowieczeństwo), czasami coś starszego niż ludzkość, coś pierwotnego. 

I nie jest to szaleństwo.

Prawda?

Oczywiście, mam swoje ulubione opowiadanie, ale bez spojlerów - lubię te zaskakujące.

Jest to zbiór opowiadań, ale czyta się to jednak jak osobne historie.

MOJA OCENA: 6/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

TU

***

Głód – jeden z naszych najstarszych instynktów. Głód nami rządzi i kieruje, determinuje nasze czyny i odczucia. Głód życia, głód pożywienia, głód miłości, głód posiadania, głód wiedzy. Głód… zabijania, jeśli będzie to… możliwe?

Opowiadania z niniejszego zbioru stanowią całość wraz z opowiadaniami z tomu Pragnienie. Jozef Karika wprawnie łączy wiele fikcyjnych, historycznych i osobistych wątków, by przedstawić nam zło zamieszkujące słowacką górę Czebrat.

AUTOR