Mniej niż 0 - Mini Recenzje: Skazani za życia Marco De Franchi

"... sztuka jest władzą! Absolutną władzą nad życiem... i nad jego drugą odsłoną, czyli śmiercią. Sztuka znajduje się ponad wszystkim i ponad wszystkimi."

Nie należy się bać objętości tej pokaźnej powieści, ponieważ ona sama błyskawicznie sama się czyta. Krótkie, rzeczowe rozdziały działały na korzyść mojej percepcji i wkręciły mnie w historię prawie od razu.

Opowieść o potworach i miejscach, do których nikt nigdy nie powinien trafić.

Po pewnym czasie nasunęło mi się skojarzenie z doskonałym filmem 8 mm, taki sam ciężki klimat i pdobny motyw Darknetu i darkzbrodni, z najniższych pokładów pseudo ludzkiej psychiki. Ale to tylko początek.

"Jeśli dane dziecka znalazły się w Darknecie, możemy się spodziewać najgorszego. Ten obszar jest jak głębiny morza, w których pływają przerażające stwory. Prawdziwe ludojady. Ni mniej, ni więcej, tylko właśnie ludojady."

Jesli chodzi o narrację i atmosferę samej powieści, to stylem i duszą leży ona na półeczce razem z Genialną przyjaciółką, Wiedźmą i Szkoły aniołów, ale tematyka jest kompletnie inna.

Zdecydowanie na plus działa tu pomału rozwijająca się opowieść, która z początkowego dość zwykłego, ale obrazowego kryminału przeradza się w coś całkowicie mrocznego...

"Miejsca odwiedzane przez stworzenia mające niewiele ludzkich cech. Wiecznie głodni łowcy [...] Poruszają się pod powierzchnią i kiedy znajdują to, czego szukają... po prostu to biorą."

Szeroko zakrojone żmudne śledztwo odkrywa stopniowo te miejsca właśnie wraz z wielowarstwową historią Mężczyzny Który Się Uśmiecha.

Jeśli przestanie się uśmiechać, koszmar się skończy? Czy tak naprawdę chodzi tu tylko o jednego zwyrodnialca?

"Zapraszamy na rzeź."

Gotowy scenariusz na ekranizację.

MOJA OCENA: 7/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

***

Chłopczyk błąkający się po bezdrożach w środku nocy skrywa mroczną tajemnicę. Fosco twierdzi, że został porwany, a potem zdołał uciec, klucząc wśród toskańskich pól. Nikt mu nie wierzy, a może nikt nie wsłuchał się uważnie w jego opowieść. A ja tak. I wiem, że za słowami chłopca kryje się coś przerażającego. Coś, co przerasta nie tylko jego, ale także i mnie. Nie mam pojęcia, o co chodzi. Dopiero gdy znika kolejne dziecko, dostrzegam nikłe światełko, które pozwala mi skupić się na śledztwie. Fosco i Andrea mieszkają daleko od siebie, nigdy się nie spotkali, nie mają ze sobą nic wspólnego. Nic, poza wyglądem: są niemal identyczni, można ich uznać za bliźniaków.

Niestety Andrea nie wraca do domu i to ja muszę go odnaleźć. Muszę ustalić, kto zamordował jego ojca i odebrał matce dziecko. Muszę go ocalić. Sama nie zdołam tego dokonać, potrzebuję pomocy. Jedyną osobą, która we mnie wierzy, jest Fabio Costa, policjant o mrocznej przeszłości odstawiony na boczny tor, którego zesłano na mały prowincjonalny komisariat. Kiedy liczba ofiar niepokojąco wzrasta, a kolejne zagadki wydają się coraz trudniejsze do rozwiązania, zdaję sobie sprawę, że człowiek stojący za morderstwami stworzył niemalże doskonały plan o znacznie szerszym zasięgu. Jego chorobliwa, zaciekła i niepowstrzymana obsesja popycha go do urzeczywistniania szalonych wizji. Do zmiany ich w koszmarne dzieła sztuki.

Nazywam się Valentina Medici i jestem młodym komisarzem w centrali operacyjnej policji, a to moje pierwsze poważne śledztwo, które może okazać się też ostatnim w mojej karierze. Nikt, kto raz wpadnie do głębokiej, ciemnej studni, nie może liczyć, że wyjdzie z tego cały i zdrowy.