Dzieci, które gorszą Artur Nowak

„Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się, paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić. Staniesz się składem starych śmierdzących myśli, jeśli ich nie wypowiesz.”

Kolejna propozycja autora z serii kontrowersyjnych tematów, tym razem głos mają dzieci. Poznajemy ich stronę cierpienia i wpływ, jaki wywarło na nie molestowanie.
Różne dzieciaki, różne historie (opowiedziane już przez dorosłych). Różne zakończenia. Różne postawy. Różne traumy.
Książka podzielona jest na 3 części.
Pierwsza część, zatytułowana "Ofiary" przedstawia wywiady z ofiarami pedofilii. 

W części drugiej wypowiadają się eksperci:
- Andrzej Kobyliński - duchowny katolicki, filozof i teolog, doktor habilitowany nauk humanistycznych z dziedziny filozofii,
- Marcin Wójcik - absolwent Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i Polskiej Szkoły Reportażu, dziennikarz
- Stanisław Obirek - historyk, antropolog kultury, były jezuita, profesor nauk humanistycznych,
- Ewa Łętowska - profesor nauk prawnych.

Część trzecia zawiera podsumowanie i rozważania autora, dotyczące m.in. celibatu księży.

Jak dla mnie, troszkę więcej jest tu hejtu (szczególnie w pytaniach podczas wywiadów), mniej obojętnej postawy, ale i tak wszystko przedstawione zostało rzetelnie i profesjonalnie.
To raczej dokument jest, nie beletrystyka. 

Polecam - warto szczególnie zapoznać się z tematyką celibatu, która jest przyczyną patologii w Kościele - zawsze tak uważałam.


MOJA OCENA: 7/10

PRZECZYTAJ FRAGMENT!

Zamiast wstępu W Polsce o ofiarach pedofilii duchownych i o dzieciach księży i zakonników wciąż wiemy niewiele. Strategia Kościoła katolickiego nie zmienia się od lat: milczenie, a jak już trzeba coś powiedzieć – minimalizowanie problemu. Hierarchowie kalkulują, że jakoś to będzie. Mają przecież miliony wiernych, dobre relacje z rządzącymi, po co nagłaśniać skandale? Ludzie nie chcą słuchać o krzywdach dzieci. W przestrzeni Kościoła duchownym, którzy upominają się o prawa ofiar pedofilów, hierarchowie zamykają usta. Ksiądz Wojciech Lemański przez wiele lat był pozbawiony środków do życia, nie mógł odprawiać publicznie mszy, głosić kazań i rekolekcji. Ostro wypowiadał się na temat pedofilii w Kościele. Karę nałożył na niego arcybiskup Henryk Hoser, który przez lata chronił pedofila skazanego za molestowanie ministrantów. Hoser był dla sprawcy na tyle wyrozumiały, że w trakcie toczącego się postępowania karnego, zakończonego wyrokiem skazującym, pozwalał mu na kontakty z młodzieżą mimo wstrząsających świadectw pokrzywdzonych, zmuszanych do oglądania pornografii i przyrodzenia księdza.

Ksiądz Krzysztof Mądel, jezuita, stał się niewygodny, od kiedy opowiedział o swoich doświadczeniach związanych z wykorzystaniem seksualnym przez proboszcza. To jeden z niewielu księży, który potrafi prostym językiem mówić o grzechu i głupocie w Kościele. Przełożeni jezuitów nie mieli dla niego litości, bo w metropolii małopolskiej mają duże doświadczenie w zamykaniu ust niewygodnym zakonnikom. Mądel dostał zakaz wypowiedzi i publikacji. Kilka kilometrów od celi, z której dojeżdża codziennie do szpitala rowerem (jest tam kapelanem), rezyduje metropolita krakowski arcybiskup Marek Jędraszewski. Ten sam, który jako biskup pomocniczy w Poznaniu organizował akcję listów poparcia dla arcybiskupa Juliusza Paetza, zmuszając do ich podpisywania księży dziekanów dekanatów archidiecezji poznańskiej . Przyzwyczailiśmy się już do tego, że niemal codziennie internet donosi o kolejnych nadużyciach duchownych. Notki ograniczają się do opisu samego wykorzystywania. Niewiele mówi się o ofiarach, które przez lata zmagają się z poczuciem winy, odrzuceniem przez rodzinę i środowisko rówieśnicze. To temat pomijany. Jesteśmy społeczeństwem o niskich zasobach wrażliwości. Szukamy sensacji. Osądzamy surowo sprawców, ale nie umiemy wejść w skórę pokrzywdzonego. Traktujemy go jak kogoś pokalanego, nie chcemy go wysłuchać, a to pierwszy krok w procesie terapeutycznym. Sprawę załatwia się po cichu. Na całym świecie myślano podobnie. W USA, Australii, Meksyku, Chile hierarchowie do samego końca odwracali wzrok od problemów. Jak to się skończyło, dowiedzieliśmy się po latach.

Poczucie odpowiedzialności w rozumieniu polskich hierarchów sprowadza się do ochrony wizerunku instytucji. Mamy wytyczne, delegatów– chełpią się hierarchowie. Opisuję w tej książce, jak działają te wytyczne i sami delegaci. Ponownie oddaję też głos ofiarom, dzieciom księży, ich matkom. Niech mówią. Autor „Oskara i pani Róży” Eric -Emmanuel Schmitt zachęca, by mówić: „Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się, paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić. Staniesz się składem starych śmierdzących myśli, jeśli ich nie wypowiesz”.

***

To powieść o ojcach, o których się nie mówi. O niby rodzinach, których oficjalnie być nie może. O krzywdzie dzieci, która przez hipokryzję i system praktyk Kościoła katolickiego, jest zamiatana pod dywan.

A przede wszystkim to autentyczne historie ludzi uwikłanych w relacje, które zmieniły ich życie: kobiet i mężczyzn, którzy coś zyskali i coś stracili w związkach z księżmi, ludzi, którzy są owocami związków, niekiedy zapoczątkowanych gwałtem, z duchownymi. Wychowywani na plebanii, w wynajmowanych przez lata mieszkaniach, zmuszeni wyjechać za granicę, niekiedy zaakceptowani, częściej odrzuceni i napiętnowani. Żyją wśród nas, choć nie chcemy tego dostrzec.

Poruszający reportaż otwierający bolesny temat, o którym do tej pory nie mówiło się na głos.