"A DZIŚ ŻEM SE CZYTŁA/LUKŁA..."

CZYTAJ ZA DARMO!

Statystyki

SZUKAŁKA

Dobro umiera w ciszy Patryk Omen/Dariusz Słowik

Bardzo dobry, hermetyczny horror - nawiedzony las, klątwy i klaustrofobia.

Młode małżeństwo. Ona w ciąży. Zaplanowana podróż do rodziny.
Niezaplanowany skrót przez las, który okazał się... przedsionkiem do piekła. 

I tu zaczyna się TAJEMNICA.

Gdzie zaginęło młode małżeństwo?
Czy medium rozwiąże tą przerażającą zagadkę???

Polecam - prawdziwa przerażająca perełka!

Okładka tragiczna - to jedyny minus tej książki (zupełnie nie oddaje klimatu opowieści... No, może tylko ta chata w tle;))


MOJA OCENA: 9/10


PRZECZYTAJ FRAGMENT!



Część I


1.Rok 2026 – spotkanie


Kiedy pojawiła się w drzwiach mego domu, na początku nie potraktowałam jej poważnie – kto poważnie potraktowałby około dwunastoletnią dziewczynę? Wieczorem tego samego dnia, traktowałam ją już jednak nad wyraz autentycznie.

Ta dziewczyna, i jej historia, wywarły na mnie tak ogromny wpływ, iż wciąż nie potrafię o niej zapomnieć – a minęło już od tamtej pory kilka miesięcy. Śnię i myślę o niej. Mam ją ciągle przed oczami. Nie wiedząc o tym, stała się ważnym elementem mego życia. Czy każdy, kto napotkał ją na swej drodze, odczuwa to samo co ja? Czy tylko ci, którzy poznali ją głębiej? A ja poznałam – niestety. Nie mam jednak (tak naprawdę nigdy nie miałam, i wiem, że mieć nie będę) odwagi spotkać się z nią ponownie, by porozmawiać. Wyjaśnić pewne fakty. Lepiej ją zrozumieć. Pragnę wymazać ją z pamięci – nie utrwalić.

Zważywszy na jej wiek, nic dziwnego, że nie zadzwoniła wcześniej, aby umówić się na spotkanie – tak, jak robili to wszyscy zainteresowani moimi usługami. Pewnie od razu odłożyłabym słuchawkę, sądząc, że to jakiś kolejny szczeniacki żart. W ogłoszeniach w czasopismach fachowych umieszczam tylko numer telefonu, a z klientami spotykam się wyłącznie w neutralnych miejscach. Nigdy nie mieszam życia zawodowego z osobistym. Taką mam zasadę. W moim fachu inaczej się nie da, jeśli nie chce się postradać zmysłów.

Pierwszym moim pytaniem, jakie zadałam, było więc, skąd zna mój adres. W odpowiedzi wyciągnęła dwa banknoty po sto euro i powiedziała, że jeśli okażę się tym, za kogo się podaję, to dostanę dziesięć razy tyle. Dwa tysiące euro to gaża, jakiej raczej się nie otrzymuje w mojej profesji za jedno zlecenie. Połakomiłam się, kto by odmówił… Potrzebowałam pieniędzy. Interesy nie szły ostatnio zbyt dobrze. Starzy klienci stawali się coraz biedniejsi, a nowych jakoś mi nie przybywało w imponującym tempie. Nic dziwnego, przy konkurencji telefonicznych naciągaczy żaden prawdziwy fachowiec nie ma szans. Zapytałam zatem, co chce, abym zrobiła. Odpowiedziała, abym na dobry początek ubrała się, gdyż czeka nas długa droga. Na wszelki wypadek miałam zabrać ze sobą rzeczy na dwa dni.

Spakowałam zatem standardowy, przy tego typu wyprawach, zestaw podróżny i dosłownie po kilku minutach zameldowałam się do jej dyspozycji. Nieletnia od razu przeszła do rzeczy. Interesowało ją, czego potrzebuję, bym mogła opowiedzieć o zdarzeniach dotyczących pewnych osób, które miały miejsce szesnaście lat temu. Odpowiedziałam, że wystarczą rzeczy osobiste należące do tych ludzi. Najlepiej te, które były „świadkami” interesujących ją zdarzeń – miałam na myśli ubrania, biżuterię, cokolwiek. Bardzo dobrze byłoby, gdyby zaprowadziła mnie również w miejsca bezpośrednio powiązane ze wspomnianymi wydarzeniami. W pomieszczeniu odbiór będzie najmocniejszy. Oznajmiła mi, że z tym nie będzie problemu. Następnie ruszyła klatką schodową w dół. Poszłam za nią – a raczej za gażą, jaką oferowała.

Dziewczyna nie wyróżniała się jakoś szczególnie ubiorem. Niebieskie dżinsy, czarne tenisówki i czerwona sportowa bluza. Urodę miała już jednak nieprzeciętną. Nie powiedziałabym, żeby była jakoś szczególnie piękna; była raczej intrygująca: blada, prawie biała cera (co w kontekście przemijającego bardzo upalnego lata świadczyło, iż unikała słońca jak ognia), proste długie czarne włosy… i te oczy: wielkie, czarne i przenikliwe. Uwielbiam ten typ urody, wyraz twarzy i zachowanie mówiące: wiem więcej, niż ci się wydaje – ale to tajemnica.

Wyszłyśmy przed kamienicę. Poranne wrześniowe słońce oblewało budynki przy Francuskiej. Spojrzałam ponad ich dachy – zapowiadał się piękny dzień. W sam raz na wycieczkę poza Warszawę. Dziewczyna przeszła na drugą stronę ulicy i podeszła do mocno leciwego srebrnego samochodu terenowego. Przywołała mnie gestem ręki i zajęła miejsce od strony pasażera. Dopiero zbliżając się do pojazdu, zauważyłam siedzącego za kierownicą mężczyznę. Nie była więc sama. A czego się, głupia, spodziewałam? Tego, że uda mi się wykorzystać naiwność dzieciaka i załatwię sprawę szybko, bez zbytniego zaangażowania z mojej strony? Nie za taką kwotę – mogłam się spodziewać, że musi za tym stać ktoś jeszcze. Dwa tysiaki na ulicy ot tak sobie nie leżą.

Gdzie jedziemy, zapytałam, zaraz jak tylko usiadłam na tylnym fotelu. Mężczyzna, lustrując mnie w tylnym lusterku, oznajmił, że oni wiedzą gdzie, ale to ja, jeśli rzeczywiście jestem tym, za kogo się podaję, mam ich tam pokierować. Dziewczyna zapytała mnie podejrzliwie, czy coś czuję, dostałam bowiem to, czego chciałam. Nie zrozumiałam. Już miałam zapytać, o co jej chodzi, kiedy nagle przed moimi oczami pojawił się pierwszy, słaby jeszcze obraz. Ten samochód – to on był jednym z portali. Dotknęłam bojaźliwie zagłówka fotela kierowcy. Moja mocodawczyni uspokoiła się, widząc nagłą zmianę w moim zachowaniu – wiedziała, że „podjęłam trop”. Zakomunikowała, iż chcą, abym mówiła im wszystko, czego doświadczam. Każdy wyraz, zdanie i scena były dla nich niezwykle istotne. Posiadali już wiele informacji o interesującej ich sprawie, więc bardzo szybko mieli zweryfikować prawdziwość mojej relacji. Czułam, że mężczyzna, w przeciwieństwie do dziewczyny, był do mnie bardzo sceptycznie nastawiony. To on zapytał mnie chłodno, czy jestem gotowa. Skinęłam głową. Podał mi fotografię, oznajmiając, że to oni: Karol i Amanda Matlak. Przechwyciłam zdjęcie i kiedy tylko objęłam je wzrokiem, obrazy pojawiły się przed moim oczami. Żywe, silne jak nigdy wcześniej. Moje ciało astralne udało się w podróż.

Zaczęłam mówić (...)

***
Wyrusz w przeszywającą ciało i umysł podróż oczami kobiety-medium!

Pomimo że jest ona osobą doświadczoną w tego typu zadaniach, która niejedno przeżyła i widziała, zlecona sprawa okaże się tak niesamowita i nieprawdopodobna, że przerazi nawet ją. Razem podążycie tropem zaginionego przed wielu laty młodego małżeństwa, Karola i Amandy Matlak, bohaterów wierzących w dwa odrębne światy – realny oraz ­nadprzyrodzony.

Osamotnieni, zagubieni i wystraszeni wspólnie z medium przeżyjecie projekcje ich podświadomie zduszonych lęków oraz pragnień. Czyj obraz świata w ostatecznym rachunku wydawać się będzie prawdziwszy? Racjonalizm Karola czy transcendencja Amandy? A przede ­wszystkim – którą wersję wybierzesz TY?



Autor: Sabina Bauman - klik zdjęcie
Copyright © 2014 Mniej niż 0 - Mini Recenzje , Blogger